Cambodja/Vietnam 2015
Door: Armand
Blijf op de hoogte en volg Armand
18 Januari 2015 | Nederland, Zandvoort
Het is nu januari 2016.
Ik wil mijn komende Vietnamreis via deze site invoeren.
Om wat te oefenen zal ik de verslagen van 2015 hier rechtstreeks naar kopiëren. Geen idee hoe het er uit gaat zien.
Cambodja 0.1 2015
26 januari. Vlucht naar Dubai. Om 3 uur ’s ochtends overstappen op een vlucht naar Bangkok, waar ik weer een vliegtuig naar Phnom Penh zou nemen.
Helaas ging het in Dubai helemaal mis, waardoor ik het vliegtuig miste. Door een aantal omstandigheden, waarvan een deel mijn schuld was, maar in mijn ogen grotendeels de schuld van het personeel in Dubai, miste ik, met nog een aantal mensen, het vliegtuig. Het is een gigantisch vliegveld en om van de ene kant naar de andere kant te komen, kan zomaar een half uur kosten. We zouden door iemand gebracht worden naar de plek waar we moesten zijn, maar dat veranderde in de mededeling dat iemand op ons zou wachten. Deze persoon nooit gevonden, zodat we te laat aankwamen bij de gate. Extra ticket € 350,- en 12 uur extra wachten en aansluiting missen. Tja dat was balen. Wat proberen te slapen, maar elke keer werden er wijzigingen omgeroepen en werd je weer wakker, dan weer jengelende kinderen…..Eindelijk sliep ik en toen begonnen ze de hal met een machine te poetsen. Kortom, Dubai hoefde even niet meer. Daarna ging alles goed, wel weer extra moeten wachten in Bangkok, maar uiteindelijk aangekomen in Phnom Phen. Op het vliegveld een Visum gekocht. Iedereen mekkeren, want de prijs hadden ze net met $20,- verhoogd. Je weet vaak niet of dat een officiële verhoging is of dat het een persoonlijk initiatief van een ambtenaar is. Het bleek officieel.
Phnom Penh. Paleis, Killing Fields en spelen met Corrie.
Met de taxi naar het guesthouse. Het was een minimaal onderkomen, maar dan had ik maar wat minder zuinig moeten zijn. 3 dagen voor $25,-. Ik had wel een eigen douche/toilet, dat via een balkon was te bereiken. Ruimte om mijn koffer plat neer te leggen was alleen op bed.
Phnom Penh is een aparte stad. Evenals andere steden waar de Fransen hadden gezeten, waren hier ook grote, brede straten, verbonden met kleinere. Best wel veel auto’s, maar het merendeel waren motors. Hiermee kon je jezelf ook het beste verplaatsen, want door de hoeveelheid auto’s zat het verkeer steeds aardig vast. Je kon een Tuktuk nemen, die waren voor de grotere afstanden. Het meeste werd gebruik gemaakt van karretjes, die met een soort trekhaak aan de motor zaten. Het geheel leek dan ook op een tuktuk, maar iets kleiner en minder comfortabel en stabiel, maar wel een ideale oplossing om overal te komen. Daarnaast waren er veel mensen, waarbij je voor een kleine vergoeding achterop de motor kon stappen en die brachten je dan weg. Dit was de meest ideale oplossing omdat je dan het minst last had van opstoppingen. De stad zelf was niet echt oud. Onder andere door de afbraak van de Rode Kmer is er later veel opnieuw gebouwd en extra verdiepingen gebouwd op de oude verdiepingen. Buiten de echt grote nieuwe kantoorgebouwen zijn de woningen in de stad een rommelig geheel.
Regeringsgebouwen, die ongetwijfeld met buitenlandse hulp er zijn gekomen zagen er allemaal gelikt uit. Er was een groot stationsgebouw, maar dit wordt al jaren niet meer gebruikt, domweg omdat er geen trein rijdt. Rommel en afval wordt gewoon op straat gegooid. Gelukkig wordt dit voor een groot deel ’s nachts wel weer opgeruimd, maar er is dus altijd rommel. Ook wordt er veel karton en plastic door arme sloebers verzameld om op deze manier wat geld te verdienen.
Wat verder vermeldenswaardig is, dat je bij het pinnen kon kiezen uit Riel of US Dollars. (4000 riel was 1 dollar) en overal kon je met beide munten betalen.
De eerste dag de stad verkend en o.a. het koninklijk paleis bekeken. Het ziet er schitterend uit, in de Cambodjaanse bouwstijl. Dit lijkt een beetje op de Chinese stijl met brede daken. Helaas mocht je bijna geen enkel vertrek in. Maar het geheel was een groot complex, waardoor er toch veel te zien was. Dit paleis is ongeveer 100 jaar oud en op de een of andere manier voelt het voor mij vreemd. Zoiets moet gewoon echt oud zijn!
Tevens naar de Killing Field. Uitleggen wat de Rode Khmer allemaal heeft uitgespookt in Cambodja is niet te doen, maar je bevat ook niet dat een volk zoiets doet, en zeker niet als het om landgenoten gaat. Was je intellectueel of te westers gericht dan had je een grote kans afgemaakt te worden. In het hele land waren tientallen killing fields, maar het gebied bij Phnom Penh zal ongetwijfeld het meest bezocht worden. Via audio informatie (zelfs in Nederlands)kreeg je een hele duidelijke uitleg van het terrein en welke gruwelen hier zich allemaal hebben afgespeeld. Daarbij kon je ook luisteren naar verklaringen van ex-gevangenen en prachtige muziek die voor deze plek was gecomponeerd. Er stond een groot monument waar honderden gestapelde schedels je stonden aan te kijken. Om alle ellende maar op een dag mee te maken ben ik daarna naar de toenmalige gevangenis geweest. Deze was in de stad in een voormalige school gehuisvest. Nu was het een museum. Ook hier werden de meest gruwelijke dingen met mensen uitgehaald, die wanneer ze nog niet dood waren naar de Killing Fields werden gebracht.
De volgende dag was gelukkig van een geheel andere inhoud.
Er was een groot feest in verband met de 200e geboortedag van Don Bosco.
Doordat ik een oom had, die pater bij de Salesianen (Don Bosco) was, en zich daardoor zijn hele leven heeft ingezet voor de jeugd, voel ik altijd nog binding met dit werk. Door bijvoorbeeld ook sponsoring. En dan de laatste 10 jaar specifiek in Cambodja. Dit komt weer door het bijzondere werk van een Nederlandse Pater (Jan Visser) die het voor elkaar heeft gekregen in Cambodja een aantal grote en goed bekendstaande scholen te stichten. Toen ik naar Cambodja zou reizen en hem gezegd had, dat ik hem graag wilde ontmoeten hoorde ik van het feest en werd uitgenodigd om aanwezig te zijn.
Ik kwam bij de school aan en er stond een haag van misschien wel 1000 kinderen te zwaaien. Wat een welkom. Een paar minuten na mij zou de prinses van Cambodja arriveren. Zij was volgens mij ook ambassadrice van het project . Ter plekke ontmoette ik een aantal Nederlanders die via stichtingen en hun bedrijven echte grote sponsors waren. Ik werd met hun uitgenodigd om op het podium achter de prinses en een aantal monniken deel te nemen. We zaten buiten, voor plm. 3000 genodigden. Nadat de prinses door een hoofdmonnik was gezegend werden de nodige woorden gesproken en verschillende uitvoeringen gegeven door de kinderen. Waaronder een prachtige authentieke dans. Na alle officiële zaken konden de aanwezige gasten eten en de kinderen hadden daarna een soort sportdag. Wij kregen een uitgebreide lunch. Een van de dingen die we kregen was een Hamburger…….. Ik denk dat ze juist de westerlingen hiermee wilde trakteren, het was goed bedoeld. Nog een tijd met verschillende mensen gesproken en daarna naar huis. Een heel bijzondere gebeurtenis.
Nog een dag in Phnom Phen en dan zou ik met een snelboot naar Sien Reap (Angkor Wat) vertrekken.
Wanneer ik naar Azië reis en gewicht over heb, neem ik vaak kleding mee, die ik dan zo op straat uitdeel. Dat geeft vaak mooie en leuke momenten, in elk geval veel leuker als dat je ze in een container gooit en de klep op je vingers krijgt. Ik zoek dan natuurlijk wel de mensen uit, waarvan ik denk dat ze het het meest nodig hebben. Er zijn daar veel invaliden (door o.a. Rode Khmer en de vele landmijnen). Op een gegeven moment werd ik helemaal omsingeld door deze mensen. Ik gaf dan een voor een kleding stuk waar ze allemaal ontzettend blij mee waren. Ik moest natuurlijk wel opletten dat ik geen broek aan iemand zonder benen gaf…… Ook de fietsriksja’s zijn erg arm. Deze mensen waren ook een dankbaar object. Toen ik wat kleding aan het uitdelen was werd ik aangesproken door een Maleisiër, die ik twee dagen geleden ook al op een markt had ontmoet. We kwamen aan de praat en hij hoorde dat ik uit Nederland kwam. Dat trof, want zijn zus zou in april naar Nederland gaan als verpleegster. Ze zou gaan werken in het Andreasziekenhuis in Amsterdam. Hij zou het wel leuk vinden als ik haar zou ontmoeten, dan kon ze wat zaken vragen over Nederland. Omdat ik overal wel voor in ben, stemde ik toe en dan zou ik meteen bij hen lunchen. Met zijn tweeën achter op een motor(taxi) naar zijn huis. Onderweg vertelde hij dat hij een expert was bij beveiliging in casino’s en dat hij alles wist over casino spelen. Aangekomen bij hem thuis ontmoette ik zijn zus, een aantrekkelijke, mooie vrouw. Ik dacht nog: opletten….. Maar het gevaar kwam uit een heel andere hoek. Tijdens de lunch was de man maar over casino spelen en gokken aan het praten. Op een gegeven moment vertelde hij dat iemand hem gisteren met pokeren een kunstje had geflikt, en laat nu net die persoon even later bellen en zeggen dat zij (een vrouw uit een exotisch land) vanmiddag wilde langskomen en met hem wilde spelen. Ze zou zo langskomen. Maar hij wilde haar graag een poets bakken. Daarbij zou ik kunnen helpen. Ik deed dan voor spek en bonen mee met een spelletje poker. Hij gaf mij via signalen aan of ik een kaart moest nemen of moest passen. Ik duidelijk aangegeven dat ik daar geen zin in had en dat hij dat maar met zijn zuster moest regelen. Ook gaf ik aan dat ik geen geld had. Maar dat gaf allemaal niets. Even later werd aangebeld en er verscheen een soort Corrie van Gorpfiguur. Voor ik het wist zaten we aan tafel, zuster naast mij (ondertussen was die als vriendin voorgesteld aan Corrie van Gorp). De kaarten kwamen op tafel en er werd $100 ingezet door Corrie. Dat moest ik ook doen! “Ïk heb echt geen geld”. Nou dat werd wel geleend.”Ik doe niet mee”. Maar het spel ging gewoon door, omdat “mijn” vriendin mijn honneurs waarnam. Nadat er $300 ingezet moest worden kreeg ik het echt benauwd. Ik dacht, dit moet stoppen maar hoe los ik dit op. Het gekke is, dat er vaak in spannende situaties ineens een oplossing is. Deze dicht ik dan toe aan mijn engelbewaarder, die ook weer blij is actief te mogen zijn.
Ik kan uit mijzelf boeren produceren als ik dat wil en ineens kwam ik (engelbewaarder) op dit idee om dat te gaan doen. Ik dus keihard boeren en daarna de verschrikkelijkste overgeef geluiden maken met mijn hand op mijn mond. En maar net doen alsof ik het niet meer in kon houden en de heleboel onder zou spugen. Ik werd snel naar een toilet gedirigeerd, waar ik me nog flink heb uitgeleefd met de goorste geluiden te maken die ik kon bedenken. Op een gegeven moment werd er gezegd dat Corrie naar huis was en dat het spel gestopt was. Daarna nog even de nodige geluiden geproduceerd en nog even gewacht met terugkomen. Toen direct gezegd dat ik frisse lucht nodig had en naar buiten gelopen. En even opgelucht ademgehaald. Via een motortaxi naar huis.
Siem Reap en de tempels.
Via een snelle boot, met plm 50 passagiers via rivieren en een heel groot meer richting Siem Reap.
Een tocht van een uur of 6 met prachtig uitzicht op de rivieroevers en de huisjes en plaatsjes aan de oever. Ook zijn er floating villages, waarbij alle woningen en bouwsels drijven op bamboe, waar eventueel drijfvermogen van olietonnen aan vastgemaakt is. Ideale oplossing om minder problemen te hebben bij het natte seizoen, met al zijn overstromingen.
Midden op het meer, terwijl er nergens land in zicht was viel de motor stil. Het was heerlijk die stilte, maar natuurlijk niet het feit dat de motor er mee ophield. De hele schroef zat vol met planten en stukken wortel. Na een klein half uur deed alles het weer naar behoren. Het leek wel of het oponthoud er als attractie bij hoorde. Ik had dat geluk dat er een leuke Hollandse vrouw aan boord was. Ze straalde. Waarschijnlijk omdat ze tot over haar oren verliefd was, op een Duitser in Spanje. Lijkt me ideaal als je dat op deze manier kan volhouden. (Later begreep ik dat het weer niet zo moeilijk was, want om de dag zaten ze ’s avonds te skypen). In elk geval was het leuk met haar op te trekken en af en toe te gaan eten in Siem Reap. We hadden beide het zelfde hotel geboekt. Annemieke probeerde zich bij een internationale stichting aan te sluiten om kindermisbruik door , veelal mannelijke, toeristen internationaal tegen te gaan. Deze stichting had o.a. in Siem Reap een kantoor. Helaas heb ik nooit gehoord hoe dat contact is verlopen.
Ik ben een week in deze plaats geweest. Het is erg toeristisch en het centrum doet denken aan een westerse uitgaansbuurt met de ene bar en eettent voor toeristen naast de ander. Gelukkig was mijn hotel, met heerlijk balkon, een stuk hier vandaan.
Angkor Wat en vele andere tempels en complexen.
Het is onmogelijk om een korte beschrijving te geven van de vele tempelcomplexen die ik gezien heb. Bij diverse tempels of ruïnes was er een speciaal gevoel, maar bij veel tempels was het door de mensenmassa’s niet altijd even fijn om de boel te bezichtigen; daarbij bedoel ik meer de plek te voelen. Vooral Angkor Wat werd overspoeld door toeristen. Misschien wel 80 procent Chinezen. En wat maken die mensen een herrie! Daarnaast houden ze ook absoluut geen rekening met een ander. De hoeveelheid Chinezen die daar op bezoek gaan zal in de toekomst ook alleen maar toenemen.
Een groot aantal tempelcomplexen kan je het beste als kleine steden zien, die ook ommuurd waren. Er was dan altijd een deel wat vroeger voor het gewone volk toegankelijk was, maar ook een deel wat alleen voor monniken open stond. Angkor Wat is wel het meest intacte complex. Rondom van de vele gallerijmuren zijn o.a. prachtige reliëfs in steen gemaakt.
De bouwperioden zijn per complex en tempel verschillend van 900 tot 1400 na Chr.
De mooiste complexen vond ik Angkor Thom met prachtige boeddha gezichten gemaakt bovenop de torens. Heel sfeervol. En natuurlijk ook Ta Prohm, waar de nodige woudreuzen de muren omarmen. Helaas was het hier ook altijd druk. Toch heb ik nog wel aardige foto’s kunnen maken, die s.z.m. verzameld en verstuurd zullen worden. Ik heb de meest tempels per fiets bezocht en de verder gelegen tempels, waar het veel rustiger was, met de tuktuks, die ik meestal met een andere gast uit het hotel deelde. Het was in Siem Reap altijd een heel gevecht van tuktukdrivers, die je een dag wilde rondrijden.
Er was één van de dagen nog een heel groot boeddhistisch feest met optocht. Duizenden mensen liepen hier in mee, terwijl er af en toe een met bloemen versierde praalwagen tussen zat. Ik voelde me bijna thuis. ’s Avonds groots vuurwerk.
Cambodja 1
10 februari.
Ik ben nu bijna 14 dagen onderweg en het lijkt al heel lang door de vele indrukken die ik heb opgedaan. Ik zal niet helemaal chronologisch beginnen, maar langzaam zal alles zich wel voegen.
Vandaag de tweede en laatste dag in Battambang. Ondanks dat het de derde stad van Cambodja is is het een redelijk aangename stad. Ruim opgezet in het verleden door de Fransen. Ruime straten en boulevard langs de rivier. Maar alles in Cambodja is redelijk vervuild, in hoofdzaak door het vele stof. Daarnaast zie je buiten de stadcentra erg veel troep. Een paar dagen heb ik last gehad van hoesten en was tegelijk bang dat ik hetzelfde mee zou maken als in Sri Lanka, waar ik naar het ziekenhuis ben geweest om zuurstof te krijgen doordat mijn keel/longen het allemaal niet leuk vonden. Gelukkig ging het over, maar ik ben op mijn hoede. Ik draag af en toe in het verkeer een monddoekje, die je hier heel veel ziet. Ik hoop dat het straks in het zuiden en in Vietnam beter is. Verder gaat het goed.
Eergisteren ben ik vanuit Siem Reap over het water naar deze stad gekomen. De tocht was ook de hoofdreden om naar hier te komen. Het was een bijzondere ervaring. Omdat het al een tijd droog seizoen is staat het water erg laag. In het regen seizoen kan de rivier op sommige plaatsen wel 5 meter hoger staan, op andere plaatsen overstroomt het land dan, wat niet echt een probleem is omdat men daarop rekent i.v.m. de akkers. In hoofdzaak rijst. Vanuit Siem Reap werden we, plm 35 man, de eerste tien km met een busje gebracht al een stuk rivier opwaarts. Er stond in het begin helemaal geen water in de bedding. We vonden allemaal een plekje in de boot. Het toeval wilde dat Willem uit Broek in Waterland naast me kwam zitten en al snel merkte dat we beide uit Nederland kwamen. We waren de enige Hollanders aan boord.... Over Willem later meer.
Via drijvende dorpen kwamen we steeds weer op een andere rivier. Meestal waren deze niet breder dan een meter of 5 en nadat we de helft van de tocht flink ware opgeschoten begon het slechte stuk. Regelmatig moest de boot zich door de modder heenwerken. Dat ging met een hels kabaal gepaard omdat de motor dan volle kracht werd gezet. Tevens hing er dan ook direkt een flinke rookwolk achter de boot.We schoten soms niet meer dan een km of 5 per uur op. De hele tocht zou 8 uur gaan duren. Wanneer er weer genoeg water was en geen dorpen dan gingen we plm 40 km p.u. Heel veel vissers onderweg gezien, die in het algemeen met netten naar kleine visjes visten. Kinderen aan de kant waren altijd erg enthousiast en er werd heftig heen en weer gezwaaid. Tot enkele malen aan toe kwam de boot zo vast zitten dat de bootsman en zijn hulp het water in moesten om hem weer verder te krijgen nadat een deel van de passagiers eerst naar voren moesten om het gewicht op de juiste plek te krijgen. Een maal moesten er een aantal gespierde mannen onder de passagiers ook de boot uit om met vereende krachten het geheel weer een beetje in beweging te krijgen.
Drijvende dorpen zijn echt drijvende dorpen. Tot en met kippen en zelfs varkens zitten in hokken, gemaakt op vlotten van bamboe en veel ook met olie tonnen aan de zijkant voor extra drijfvermogen. Alle winkeltjes en zelfs de visafslag is zo gebouwd. Heel soms zag je echt mooie huisjes, die aan onze woonboten deden denken, maar dan toch wel wat primitiever. Dacht ik dat Nederland zo bijzonder was met zijn woonboten. Als we door zo'n dorp kwamen, werd altijd wel pakketjes en post gebracht door iemand met een bootje, gelijktijdig met wat geld voor het vervoer.
Bij aankomst in Battambang was de schemering al ingevallen, maar ik had op voorhand al een hotel geboekt. De naam van het hotel had ik gekregen van Robbert, die net een aantal dagen voor me ongeveer dezelfde reis totaan de kust had gepland. Het hotel was prima. Zelfs airco, terwijl ik dat normaal niet wil/hoef. Maar voor het slapen heb ik hem op max. gezet zodat het onder de 20 graden was. Dan uit en lekker mijn bed in. Het grote voordeel van airco is dat je ook geen muggen hebt. Helaas had een verdwaalde gekko daar minder plezier van. Ik heb het beestje proberen te vangen, maar hij was veel te snel. Pas toen ik voorgoed de kamer verliet, was hij waarschijnlijk zo verzwakt dat ik hem de deur kon uitwerken met de hoop dat hij daar nog wat eten zou vinden en zou overleven. Dat was het toppunt van pech. Een gekko in een airco kamer......
Gisteren op de fiets met Willem naar een naburige berg gereden. Het is hier helemaal vlak, maar af en toe staat er gewoon ergens een berg van plm 200 meter hoog. Eigenlijk waren het twee redelijk steile bergen naast elkaar. Op beide stonden enkele tempels, zowel Chinese als Boedistische tempels. Beide hadden ook grotten, die via steile trappen naar beneden te bereiken waren. De eerste was meer religieus ingericht en de ander was van geheel ander belang. Deze tweede had ook hoog boven de plek waar je stond een gat, waar je de hemel zag. In de tijd van de Rode Khmer werden hier gevangen naar beneden gegooid en die kwamen dan in de grot terecht. Er is nu een liggende Boeddha gemaakt en er stond een soort huisje met stapel botten en daarboven een grote hoeveelheid schedels.
De Rode Khmer werden hier pas rond 1995 uitgeschakeld, terwijl het overgrote deel van het land (in elk geval de grote steden) in de 1979 bevrijd werden.
Het gaat te ver om hier over de Rode Khmer te schrijven, maar het is de moeite waard om dit via bijv. Wikopedia op te zoeken. Het is zo bizar.... en helaas is het voor een groot deel ook te danken aan de westerse mogendheden (VS). Gelukkig komt het land er langzaam bovenop, alhoewel na het verlies van plm 20% van de bevolking door moord en honger. Daarnaast zijn er nog steeds mijnenvelden of komen er weer mijnen naar boven door overvloedige regen. Je ziet hier ook veel arme stakkers die benen of armen missen. Vrouwen zijn helemaal de klos, omdat die helemaal geen toekomstperspectief hebben. Buiten het lichamelijke speelt mentaal natuurlijk ook een grote rol bij alle slachtoffers. Tja, dit is allemaal niet zo leuk.......... Tot zover de fietstocht.
Omdat er hier verder niet zo veel te beleven valt wilde ik zo spoedig mogelijk naar het zuiden, de kust. Om 23.00 u ga ik met een slaapbus naar Sihanoekville aan de kust en 12 uur verderop.
Ben benieuwd hoe de reis zal zijn. Het krijgen van een kaartje was een hele tour, terwijl ik nog niet weet of ik wel de goede bus heb. Klinkt vreemd, maar hier is vreemd gewoon. Eerst had ik overal geïnformeerd of er een nachtbus ging en die zou er niet zijn. Dat komt weer omdat het ene bedrijf dit niet heeft en niet zegt dat er nog een ander bedrijf is. Uiteindelijk ben ik nog met twee buitenlanders bij een kantoortje terecht gekomen waar men alleen Khmer sprak. Via iemand die ook Engels sprak hebben we kaartjes voor de bus gekocht. Later zag ik ergens anders een mooi bord met een foto van een nachtbus. Ik gevraagd of mijn kaartje hier ook voor gold. Men had nog nooit van dit boekingskantoor gehoord, maar het zou kunnen dat we uiteindelijk vanuit ons boekingskantoor naar de bus gebracht zouden worden...........
Ik moest vandaag om 12.00 u uit de kamer en de tijd opvullen tot vanavond 23.00u. Wat gefietst, gelopen en een leuk gesprek gehad met de eigenaar van een soort supermarkt. En natuurlijk nu het nodige getypt. Straks ga ik in een mooi restaurant eten met twee verdiepingen. Boven is ook een balkon, waar je op kunt zitten cq eten. Het gebouw is nog in de Franse stijl van plm 1900. Ik heb er gisteren met Willem gegeten.
Willem fietst met eigen fiets van Bangkok naar Saigon. Het leuke is dat we veel gemeen hebben. Zelfde leeftijd, beide vroeg werkzaam in de automatisering, nodige vrijwilligerswerk en lid van Milieudefensie. We hebben de twee dagen, boot en fiets, veel goede gesprekken gehad. Willem is vanochtend vroeg heen gegaan, richting Phnom Phen. Ik benijd hem niet. Hij moet het grootste deel langs hoofdwegen rijden......
Cambodja 2.
18 februari. Gelukkig Nieuwjaar. Vandaag is het Chinese Nieuwjaar begonnen. "Gelukkig" niet veel van mee gekregen, want ik heb ondertussen wel door dat de Chinezen zich aardig kunnen laten gelden. Rekening houden met anderen is niet hun sterkste kant.
Momenteel ben ik in Kep, een heerlijk kleine plaats aan zee. Tourisme en visserij is het belangrijkste. Alles is hier ruim opgesteld. Stranden zijn in hoofdzaak aan de andere kant van het stadje, maar daar kom ik niet voor. Visserij is voor 90 procent crab. Dagelijks worden ladingen crab aangevoerd. In het algemeen niet zulke hele grote crabben, maar er is goed van te eten, en dat doe ik dan natuurlijk ook Er zijn leuke foto's van het gehele gebeurden rond het haventje te maken. Foto's: ik zoek nog een mogelijkheid om deze op goede wijze mee te sturen maar ik krijg ze niet gecomprimeerd. Misschien lukt het later nog. Een deel van Kep is tijdens de periode van de rode Kmer afgebroken. Er is hier een hele wijk met alleen maar mooie hekwerken. De bungalows zijn afgebroken of staan er vervallen bij. Het moet een hele rijke buurt geweest zijn!
Morgen is de planning dat ik de grens over ga naar Vietnam. Het klinkt gek, maar ik weet nog niet de juiste bestemming. Aan het eind van de dag kan ik een bus boeken en jullie horen wel wat het wordt.
Ik zal nu ook iets over het land vertellen. Omdat ik achter loop met het verhaal lijkt me dat nu beter als wanneer ik straks in Vietnam zit.
Tja, Cambodja is voor mij het meest speciaal door het verkeer. Niet buiten de steden, want daar geldt zoals in zoveel landen in Zuid oost-Azie, het recht van de sterkste. Maar in steden en plaatsen rijdt men heel kalm en men participeert op de rijders om zich heen. Het is wel de bedoeling dat je alle bewegingen langzaam inzet en niet ineens remt, gas geeft, links of rechts afslaat.
Als je de weg op gaat ga je gewoon langzaam de weg op, zonder te kijken of er iets aan komt. Iedereen wijkt dan uit en alles stroomt verder. Er wordt rechts gereden, maar als fiets of motor kan je de linker binnenbocht nemen, zodat je op de verkeerde weghelft komt en als er dan een beetje plaats is ga je naar rechts. Iedereen laat een ander zijn gang gaan. Er wordt hooguit getoeterd om een ander te waarschuwen, maar nooit met het idee van schiet of wat ben je nu aan het doen!
Maar het mooie is dat je deze manier van doen ook in het leven van de Khmer (Cambodjaan) terug vindt. Leven en laten leven!
De mensen zijn bijzonder vriendelijk en ogen tevreden. Wat ze volgens mij ook zijn. Taal is wel even wennen, want de meeste dames hebben een hoge stem, die wel wat lager en zachter gestemd mag worden voor mijn oren.
Geur is hier weinig verfijnd. Hooguit bij het eten, maar de rest van de dag wil je je neus zoveel mogelijk ontzien. Vooral op markten kan het ontzettend stinken, waar ik de details maar niet van zal noemen. Tja, het is een stoffig, warm land en een frisse neus kan je hooguit in de buurt van de zee of open water halen.
Het is hier verschrikkelijk stoffig zodat je langs de wegen alleen maar bomen en huisjes onder het stof ziet. Daarnaast is men niet vies van vuil op straat. Regelmatig zie je plaatsen waar erg veel vuil is en men gooit hier alles op straat. Waarschijnlijk met het idee dat het wel een keer in zee belandt...... Touristische plaatsen wordt wel meer aandacht aan dit probleem gegeven. De twee nationale parken die ik heb bezocht worden voor een groot deel gezien als mogelijkheid om resorts op te bouwen.
De regering schijnt erg corrupt te zijn, zodat grote stukken bos, maar ook kust en eilanden (het wemelt hier van de eilanden) voor lange termijn, vaak 99 jaar, zijn verpacht aan Chinesen en Russen. Ik heb een eiland gezien, waar de Russen een grote brug naar toe gebouwd hebben om de luxe resorts, die daar moesten komen, makkelijk te bereiken. Helaas bleek door de recessie het niet meer haalbaar en nu is er wel een brug en staan er allemaal skeletten van grote gebouwen. De opbrengst van deze projecten gaat direkt naar het buitenland.
Tot zover wat indrukken van Cambodja.
Ik moet nog verder met het verhaal van de bus naar Sihanoukville. Het was natuurlijk niet de hotelbus die ik wilde. Deze kwam eerst, maar daar mocht ik niet in. Later kwam er nog een bus en daar waren wel een soort slaapstoelen. Gelukkig lag er niemand naast me, zodat ik een dubbele ruimte (2 x 50cm) had om te slapen. Dat heb ik ook heerlijk gedaan. Om 6 uur moesten we plotseling de bus uit. Overstappen. De bus zou in een keer doorrijden was mij verteld. Na plm 2 uur kwam er een minibusje, dat ons verder zou brengen. Met 12 man en bagage gingen we met doods achting richting Sihanoukville.
Daar naar het Don Bosco hotel. Ik zal later over de Don Bosco projecten (voor arme kinderen) vertellen, die een speciale plaats in mijn hart innemen, omdat ik een oom heb gehad die pater van Don Bosco (salesianen) was.
Het betreft een scholen complex met een hotel. Personeel zijn de 1e en 2e jaars studenten (2jaar max.) die hier studeren. Maar er zijn diverse opleidingen. Monteur, electro techniek, administratie en tourisme. Er zijn plm 500 leerlingen, waarvan ongeveer de helft intern. Allemaal jongelui die erg gemotiveerd zijn, omdat ze vaak via een sponsor een kans krijgen om uit de armoede te komen.
Ik voelde me er in een 4sterren hotel. Verblijf was heel fijn en alle gasten waren vol lof. Tevens daar enkele vrijwilligers ontmoet waarvan sommigen al drie jaar de zaak helpen runnen. Geweldige mensen. Voor detail van het geheel: google don Bosco hotel Sihanoukville. De 3 dagen dat ik er geweest ben heb ik hoofdzakelijk de omgeving met een motor bekeken.
Sihanoukville is een aardig stadje met ook ruime wegen. Er zijn meerdere stranden van hagelwit zand. Ben een dag met Robert, de Duitser die ik ook in Siem Reap had ontmoet, opgetrokken. We zijn beide op een motor naar het nationaal park gegaan wat 20 km verder op ligt. De weg was slecht aangegeven, maar uiteindelijk zijn we via een achterom binnengekomen. We hadden een afslag gemist, maar kwamen uiteindelijk uit bij de zee en volgens de gps ook in het park. We moesten wel eerst een oliewin gebied passeren en daarna een stuk kaalslag van gigantische bomen. Hier werd een resort gebouwd! We hebben toen maar een pad gevolgd wat steeds smaller werd. Af en toe moest een van ons afstappen om de ander omhoog te helpen doordat de keien te glad waren. Uiteindelijk kwamen we voor een rivierbedding uit met daarachter een enorme zandwal. 50 meter naar rechts was de zee. Afgestapt en gekeken wat de mogelijkheden waren. We zagen een spoor door het mulle zand van iemand die ook met de motor hier geweest was. Kijken of we konden uitvinden of er weer ergens een pad het bos in was. En ja, een 100 meter verder moesten we een stijl heuveltje op om een pad te vinden. Alleen het heuveltje was veel te stijl voor de motors. Verderop stond een oud bouwwerk en daar vanaf hebben we een metalen dakplaat gesloopt, die we als rijplaat voor het heuveltje konden gebruiken. Toen de motoren een voor een gehaald en via een uitputtingsslag uiteindelijk op het goede? pad gekregen. Even verderop zagen we wat de oorzaak was dat we het oude pad niet konden volgen. Een gigantische autoweg was in aanbouw. Zeker 20 meter breed. Waren we dan niet in het nationaal park? Er waren totaal geen mensen en we zijn de weg maar opgereden. We kwamen nog enkele afslagen tegen en uiteindelijk belanden we voor een slagboom met een politieagent. Aan de andere kant stonden borden met verboden toegang etc. De agent kwam kwaad naar ons toe en we dachten echt dat het een boete op zou leveren; maar wij pareerde zijn boosheid met een vriendelijke blik en gaven te kennen dat we verdwaald waren en geen idee hadden waar we zaten, daarbij ook op de gps wijzend. De agent wist duidelijk niet wat hij er mee aan moest en wij reden langzaam naar de slagboom, die op een kier stond door. We bukten en reden langzaam weg met hem vriendelijk te bedanken. We gilden het uit van het lachen toen we een stukje weg waren. Later weer een slagboom, maar dit bleek de officiële ingang van het park te zijn, dat we nu weer, zonder dat we het wilden verlieten.
De volgende dag ben ik nogmaals naar het park gegaan via de goede weg. Verschrikkelijk wat men daar allemaal uitspookte. Grote wegen werden door het kleine nationale park aangelegd. Alleen om ook weer nieuw te bouwen resorts te kunnen bereiken. Buiten een eekhoorn en wat vogels heb ik niets bijzonders gezien. Er stonden gelukkig wel mooie bomen. Ik heb daar nog een stuk gelopen en heb wat visserswoningen gezien en heb met iemand uit Pnom Phen een tijd gesproken. Hij was naast zijn oude huis aan zee een nieuw huis aan het bouwen. We hebben over politiek en het leven in Cambodja gesproken. Ondanks dat zij vrouw er bij was omarmde hij mij maar steeds als blijk van vriendschap. Zelfs toen zijn telefoon ging hield hij mij vast. Ik heb toen maar een selfie gemaakt. Het lijkt net alsof hij mij vasthield voor de foto.
Verder nog zoveel mensen gesproken, maar te veel om op te noemen.
Helaas blijkt achteraf dat het verhaal van Kampot, nationaal park, grotten, de avontuurlijke motortochten in het achterland en de leuke vissersplaats Kep “ergens” is verdwenen. Misschien dat ik dit later nog oppak.
Vandaag flink stuk gewandeld. Ben met kleren en rugzak onder de douche gegaan. Ik droop van het zweet. .Bij een boekingskantoortje heb ik voor morgen ochtend een motorrijder besteld. Die brengt mij tot de grens met Vietnam en daar word ik dan naar het eerste het beste plaatsje naar een busstation gebracht. Daar stap ik op een lijnbus naar Rach Gia en als alles goed loopt kan ik om plm 13.00 een boot krijgen naar Ga Mau wat een van de zuidelijkste steden is. Daar een hotel zoeken en de dag is dan weer om. Kijken hoe het gaat lopen.
vervolg: zie Vietnam 2015.
Ik wil mijn komende Vietnamreis via deze site invoeren.
Om wat te oefenen zal ik de verslagen van 2015 hier rechtstreeks naar kopiëren. Geen idee hoe het er uit gaat zien.
Cambodja 0.1 2015
26 januari. Vlucht naar Dubai. Om 3 uur ’s ochtends overstappen op een vlucht naar Bangkok, waar ik weer een vliegtuig naar Phnom Penh zou nemen.
Helaas ging het in Dubai helemaal mis, waardoor ik het vliegtuig miste. Door een aantal omstandigheden, waarvan een deel mijn schuld was, maar in mijn ogen grotendeels de schuld van het personeel in Dubai, miste ik, met nog een aantal mensen, het vliegtuig. Het is een gigantisch vliegveld en om van de ene kant naar de andere kant te komen, kan zomaar een half uur kosten. We zouden door iemand gebracht worden naar de plek waar we moesten zijn, maar dat veranderde in de mededeling dat iemand op ons zou wachten. Deze persoon nooit gevonden, zodat we te laat aankwamen bij de gate. Extra ticket € 350,- en 12 uur extra wachten en aansluiting missen. Tja dat was balen. Wat proberen te slapen, maar elke keer werden er wijzigingen omgeroepen en werd je weer wakker, dan weer jengelende kinderen…..Eindelijk sliep ik en toen begonnen ze de hal met een machine te poetsen. Kortom, Dubai hoefde even niet meer. Daarna ging alles goed, wel weer extra moeten wachten in Bangkok, maar uiteindelijk aangekomen in Phnom Phen. Op het vliegveld een Visum gekocht. Iedereen mekkeren, want de prijs hadden ze net met $20,- verhoogd. Je weet vaak niet of dat een officiële verhoging is of dat het een persoonlijk initiatief van een ambtenaar is. Het bleek officieel.
Phnom Penh. Paleis, Killing Fields en spelen met Corrie.
Met de taxi naar het guesthouse. Het was een minimaal onderkomen, maar dan had ik maar wat minder zuinig moeten zijn. 3 dagen voor $25,-. Ik had wel een eigen douche/toilet, dat via een balkon was te bereiken. Ruimte om mijn koffer plat neer te leggen was alleen op bed.
Phnom Penh is een aparte stad. Evenals andere steden waar de Fransen hadden gezeten, waren hier ook grote, brede straten, verbonden met kleinere. Best wel veel auto’s, maar het merendeel waren motors. Hiermee kon je jezelf ook het beste verplaatsen, want door de hoeveelheid auto’s zat het verkeer steeds aardig vast. Je kon een Tuktuk nemen, die waren voor de grotere afstanden. Het meeste werd gebruik gemaakt van karretjes, die met een soort trekhaak aan de motor zaten. Het geheel leek dan ook op een tuktuk, maar iets kleiner en minder comfortabel en stabiel, maar wel een ideale oplossing om overal te komen. Daarnaast waren er veel mensen, waarbij je voor een kleine vergoeding achterop de motor kon stappen en die brachten je dan weg. Dit was de meest ideale oplossing omdat je dan het minst last had van opstoppingen. De stad zelf was niet echt oud. Onder andere door de afbraak van de Rode Kmer is er later veel opnieuw gebouwd en extra verdiepingen gebouwd op de oude verdiepingen. Buiten de echt grote nieuwe kantoorgebouwen zijn de woningen in de stad een rommelig geheel.
Regeringsgebouwen, die ongetwijfeld met buitenlandse hulp er zijn gekomen zagen er allemaal gelikt uit. Er was een groot stationsgebouw, maar dit wordt al jaren niet meer gebruikt, domweg omdat er geen trein rijdt. Rommel en afval wordt gewoon op straat gegooid. Gelukkig wordt dit voor een groot deel ’s nachts wel weer opgeruimd, maar er is dus altijd rommel. Ook wordt er veel karton en plastic door arme sloebers verzameld om op deze manier wat geld te verdienen.
Wat verder vermeldenswaardig is, dat je bij het pinnen kon kiezen uit Riel of US Dollars. (4000 riel was 1 dollar) en overal kon je met beide munten betalen.
De eerste dag de stad verkend en o.a. het koninklijk paleis bekeken. Het ziet er schitterend uit, in de Cambodjaanse bouwstijl. Dit lijkt een beetje op de Chinese stijl met brede daken. Helaas mocht je bijna geen enkel vertrek in. Maar het geheel was een groot complex, waardoor er toch veel te zien was. Dit paleis is ongeveer 100 jaar oud en op de een of andere manier voelt het voor mij vreemd. Zoiets moet gewoon echt oud zijn!
Tevens naar de Killing Field. Uitleggen wat de Rode Khmer allemaal heeft uitgespookt in Cambodja is niet te doen, maar je bevat ook niet dat een volk zoiets doet, en zeker niet als het om landgenoten gaat. Was je intellectueel of te westers gericht dan had je een grote kans afgemaakt te worden. In het hele land waren tientallen killing fields, maar het gebied bij Phnom Penh zal ongetwijfeld het meest bezocht worden. Via audio informatie (zelfs in Nederlands)kreeg je een hele duidelijke uitleg van het terrein en welke gruwelen hier zich allemaal hebben afgespeeld. Daarbij kon je ook luisteren naar verklaringen van ex-gevangenen en prachtige muziek die voor deze plek was gecomponeerd. Er stond een groot monument waar honderden gestapelde schedels je stonden aan te kijken. Om alle ellende maar op een dag mee te maken ben ik daarna naar de toenmalige gevangenis geweest. Deze was in de stad in een voormalige school gehuisvest. Nu was het een museum. Ook hier werden de meest gruwelijke dingen met mensen uitgehaald, die wanneer ze nog niet dood waren naar de Killing Fields werden gebracht.
De volgende dag was gelukkig van een geheel andere inhoud.
Er was een groot feest in verband met de 200e geboortedag van Don Bosco.
Doordat ik een oom had, die pater bij de Salesianen (Don Bosco) was, en zich daardoor zijn hele leven heeft ingezet voor de jeugd, voel ik altijd nog binding met dit werk. Door bijvoorbeeld ook sponsoring. En dan de laatste 10 jaar specifiek in Cambodja. Dit komt weer door het bijzondere werk van een Nederlandse Pater (Jan Visser) die het voor elkaar heeft gekregen in Cambodja een aantal grote en goed bekendstaande scholen te stichten. Toen ik naar Cambodja zou reizen en hem gezegd had, dat ik hem graag wilde ontmoeten hoorde ik van het feest en werd uitgenodigd om aanwezig te zijn.
Ik kwam bij de school aan en er stond een haag van misschien wel 1000 kinderen te zwaaien. Wat een welkom. Een paar minuten na mij zou de prinses van Cambodja arriveren. Zij was volgens mij ook ambassadrice van het project . Ter plekke ontmoette ik een aantal Nederlanders die via stichtingen en hun bedrijven echte grote sponsors waren. Ik werd met hun uitgenodigd om op het podium achter de prinses en een aantal monniken deel te nemen. We zaten buiten, voor plm. 3000 genodigden. Nadat de prinses door een hoofdmonnik was gezegend werden de nodige woorden gesproken en verschillende uitvoeringen gegeven door de kinderen. Waaronder een prachtige authentieke dans. Na alle officiële zaken konden de aanwezige gasten eten en de kinderen hadden daarna een soort sportdag. Wij kregen een uitgebreide lunch. Een van de dingen die we kregen was een Hamburger…….. Ik denk dat ze juist de westerlingen hiermee wilde trakteren, het was goed bedoeld. Nog een tijd met verschillende mensen gesproken en daarna naar huis. Een heel bijzondere gebeurtenis.
Nog een dag in Phnom Phen en dan zou ik met een snelboot naar Sien Reap (Angkor Wat) vertrekken.
Wanneer ik naar Azië reis en gewicht over heb, neem ik vaak kleding mee, die ik dan zo op straat uitdeel. Dat geeft vaak mooie en leuke momenten, in elk geval veel leuker als dat je ze in een container gooit en de klep op je vingers krijgt. Ik zoek dan natuurlijk wel de mensen uit, waarvan ik denk dat ze het het meest nodig hebben. Er zijn daar veel invaliden (door o.a. Rode Khmer en de vele landmijnen). Op een gegeven moment werd ik helemaal omsingeld door deze mensen. Ik gaf dan een voor een kleding stuk waar ze allemaal ontzettend blij mee waren. Ik moest natuurlijk wel opletten dat ik geen broek aan iemand zonder benen gaf…… Ook de fietsriksja’s zijn erg arm. Deze mensen waren ook een dankbaar object. Toen ik wat kleding aan het uitdelen was werd ik aangesproken door een Maleisiër, die ik twee dagen geleden ook al op een markt had ontmoet. We kwamen aan de praat en hij hoorde dat ik uit Nederland kwam. Dat trof, want zijn zus zou in april naar Nederland gaan als verpleegster. Ze zou gaan werken in het Andreasziekenhuis in Amsterdam. Hij zou het wel leuk vinden als ik haar zou ontmoeten, dan kon ze wat zaken vragen over Nederland. Omdat ik overal wel voor in ben, stemde ik toe en dan zou ik meteen bij hen lunchen. Met zijn tweeën achter op een motor(taxi) naar zijn huis. Onderweg vertelde hij dat hij een expert was bij beveiliging in casino’s en dat hij alles wist over casino spelen. Aangekomen bij hem thuis ontmoette ik zijn zus, een aantrekkelijke, mooie vrouw. Ik dacht nog: opletten….. Maar het gevaar kwam uit een heel andere hoek. Tijdens de lunch was de man maar over casino spelen en gokken aan het praten. Op een gegeven moment vertelde hij dat iemand hem gisteren met pokeren een kunstje had geflikt, en laat nu net die persoon even later bellen en zeggen dat zij (een vrouw uit een exotisch land) vanmiddag wilde langskomen en met hem wilde spelen. Ze zou zo langskomen. Maar hij wilde haar graag een poets bakken. Daarbij zou ik kunnen helpen. Ik deed dan voor spek en bonen mee met een spelletje poker. Hij gaf mij via signalen aan of ik een kaart moest nemen of moest passen. Ik duidelijk aangegeven dat ik daar geen zin in had en dat hij dat maar met zijn zuster moest regelen. Ook gaf ik aan dat ik geen geld had. Maar dat gaf allemaal niets. Even later werd aangebeld en er verscheen een soort Corrie van Gorpfiguur. Voor ik het wist zaten we aan tafel, zuster naast mij (ondertussen was die als vriendin voorgesteld aan Corrie van Gorp). De kaarten kwamen op tafel en er werd $100 ingezet door Corrie. Dat moest ik ook doen! “Ïk heb echt geen geld”. Nou dat werd wel geleend.”Ik doe niet mee”. Maar het spel ging gewoon door, omdat “mijn” vriendin mijn honneurs waarnam. Nadat er $300 ingezet moest worden kreeg ik het echt benauwd. Ik dacht, dit moet stoppen maar hoe los ik dit op. Het gekke is, dat er vaak in spannende situaties ineens een oplossing is. Deze dicht ik dan toe aan mijn engelbewaarder, die ook weer blij is actief te mogen zijn.
Ik kan uit mijzelf boeren produceren als ik dat wil en ineens kwam ik (engelbewaarder) op dit idee om dat te gaan doen. Ik dus keihard boeren en daarna de verschrikkelijkste overgeef geluiden maken met mijn hand op mijn mond. En maar net doen alsof ik het niet meer in kon houden en de heleboel onder zou spugen. Ik werd snel naar een toilet gedirigeerd, waar ik me nog flink heb uitgeleefd met de goorste geluiden te maken die ik kon bedenken. Op een gegeven moment werd er gezegd dat Corrie naar huis was en dat het spel gestopt was. Daarna nog even de nodige geluiden geproduceerd en nog even gewacht met terugkomen. Toen direct gezegd dat ik frisse lucht nodig had en naar buiten gelopen. En even opgelucht ademgehaald. Via een motortaxi naar huis.
Siem Reap en de tempels.
Via een snelle boot, met plm 50 passagiers via rivieren en een heel groot meer richting Siem Reap.
Een tocht van een uur of 6 met prachtig uitzicht op de rivieroevers en de huisjes en plaatsjes aan de oever. Ook zijn er floating villages, waarbij alle woningen en bouwsels drijven op bamboe, waar eventueel drijfvermogen van olietonnen aan vastgemaakt is. Ideale oplossing om minder problemen te hebben bij het natte seizoen, met al zijn overstromingen.
Midden op het meer, terwijl er nergens land in zicht was viel de motor stil. Het was heerlijk die stilte, maar natuurlijk niet het feit dat de motor er mee ophield. De hele schroef zat vol met planten en stukken wortel. Na een klein half uur deed alles het weer naar behoren. Het leek wel of het oponthoud er als attractie bij hoorde. Ik had dat geluk dat er een leuke Hollandse vrouw aan boord was. Ze straalde. Waarschijnlijk omdat ze tot over haar oren verliefd was, op een Duitser in Spanje. Lijkt me ideaal als je dat op deze manier kan volhouden. (Later begreep ik dat het weer niet zo moeilijk was, want om de dag zaten ze ’s avonds te skypen). In elk geval was het leuk met haar op te trekken en af en toe te gaan eten in Siem Reap. We hadden beide het zelfde hotel geboekt. Annemieke probeerde zich bij een internationale stichting aan te sluiten om kindermisbruik door , veelal mannelijke, toeristen internationaal tegen te gaan. Deze stichting had o.a. in Siem Reap een kantoor. Helaas heb ik nooit gehoord hoe dat contact is verlopen.
Ik ben een week in deze plaats geweest. Het is erg toeristisch en het centrum doet denken aan een westerse uitgaansbuurt met de ene bar en eettent voor toeristen naast de ander. Gelukkig was mijn hotel, met heerlijk balkon, een stuk hier vandaan.
Angkor Wat en vele andere tempels en complexen.
Het is onmogelijk om een korte beschrijving te geven van de vele tempelcomplexen die ik gezien heb. Bij diverse tempels of ruïnes was er een speciaal gevoel, maar bij veel tempels was het door de mensenmassa’s niet altijd even fijn om de boel te bezichtigen; daarbij bedoel ik meer de plek te voelen. Vooral Angkor Wat werd overspoeld door toeristen. Misschien wel 80 procent Chinezen. En wat maken die mensen een herrie! Daarnaast houden ze ook absoluut geen rekening met een ander. De hoeveelheid Chinezen die daar op bezoek gaan zal in de toekomst ook alleen maar toenemen.
Een groot aantal tempelcomplexen kan je het beste als kleine steden zien, die ook ommuurd waren. Er was dan altijd een deel wat vroeger voor het gewone volk toegankelijk was, maar ook een deel wat alleen voor monniken open stond. Angkor Wat is wel het meest intacte complex. Rondom van de vele gallerijmuren zijn o.a. prachtige reliëfs in steen gemaakt.
De bouwperioden zijn per complex en tempel verschillend van 900 tot 1400 na Chr.
De mooiste complexen vond ik Angkor Thom met prachtige boeddha gezichten gemaakt bovenop de torens. Heel sfeervol. En natuurlijk ook Ta Prohm, waar de nodige woudreuzen de muren omarmen. Helaas was het hier ook altijd druk. Toch heb ik nog wel aardige foto’s kunnen maken, die s.z.m. verzameld en verstuurd zullen worden. Ik heb de meest tempels per fiets bezocht en de verder gelegen tempels, waar het veel rustiger was, met de tuktuks, die ik meestal met een andere gast uit het hotel deelde. Het was in Siem Reap altijd een heel gevecht van tuktukdrivers, die je een dag wilde rondrijden.
Er was één van de dagen nog een heel groot boeddhistisch feest met optocht. Duizenden mensen liepen hier in mee, terwijl er af en toe een met bloemen versierde praalwagen tussen zat. Ik voelde me bijna thuis. ’s Avonds groots vuurwerk.
Cambodja 1
10 februari.
Ik ben nu bijna 14 dagen onderweg en het lijkt al heel lang door de vele indrukken die ik heb opgedaan. Ik zal niet helemaal chronologisch beginnen, maar langzaam zal alles zich wel voegen.
Vandaag de tweede en laatste dag in Battambang. Ondanks dat het de derde stad van Cambodja is is het een redelijk aangename stad. Ruim opgezet in het verleden door de Fransen. Ruime straten en boulevard langs de rivier. Maar alles in Cambodja is redelijk vervuild, in hoofdzaak door het vele stof. Daarnaast zie je buiten de stadcentra erg veel troep. Een paar dagen heb ik last gehad van hoesten en was tegelijk bang dat ik hetzelfde mee zou maken als in Sri Lanka, waar ik naar het ziekenhuis ben geweest om zuurstof te krijgen doordat mijn keel/longen het allemaal niet leuk vonden. Gelukkig ging het over, maar ik ben op mijn hoede. Ik draag af en toe in het verkeer een monddoekje, die je hier heel veel ziet. Ik hoop dat het straks in het zuiden en in Vietnam beter is. Verder gaat het goed.
Eergisteren ben ik vanuit Siem Reap over het water naar deze stad gekomen. De tocht was ook de hoofdreden om naar hier te komen. Het was een bijzondere ervaring. Omdat het al een tijd droog seizoen is staat het water erg laag. In het regen seizoen kan de rivier op sommige plaatsen wel 5 meter hoger staan, op andere plaatsen overstroomt het land dan, wat niet echt een probleem is omdat men daarop rekent i.v.m. de akkers. In hoofdzaak rijst. Vanuit Siem Reap werden we, plm 35 man, de eerste tien km met een busje gebracht al een stuk rivier opwaarts. Er stond in het begin helemaal geen water in de bedding. We vonden allemaal een plekje in de boot. Het toeval wilde dat Willem uit Broek in Waterland naast me kwam zitten en al snel merkte dat we beide uit Nederland kwamen. We waren de enige Hollanders aan boord.... Over Willem later meer.
Via drijvende dorpen kwamen we steeds weer op een andere rivier. Meestal waren deze niet breder dan een meter of 5 en nadat we de helft van de tocht flink ware opgeschoten begon het slechte stuk. Regelmatig moest de boot zich door de modder heenwerken. Dat ging met een hels kabaal gepaard omdat de motor dan volle kracht werd gezet. Tevens hing er dan ook direkt een flinke rookwolk achter de boot.We schoten soms niet meer dan een km of 5 per uur op. De hele tocht zou 8 uur gaan duren. Wanneer er weer genoeg water was en geen dorpen dan gingen we plm 40 km p.u. Heel veel vissers onderweg gezien, die in het algemeen met netten naar kleine visjes visten. Kinderen aan de kant waren altijd erg enthousiast en er werd heftig heen en weer gezwaaid. Tot enkele malen aan toe kwam de boot zo vast zitten dat de bootsman en zijn hulp het water in moesten om hem weer verder te krijgen nadat een deel van de passagiers eerst naar voren moesten om het gewicht op de juiste plek te krijgen. Een maal moesten er een aantal gespierde mannen onder de passagiers ook de boot uit om met vereende krachten het geheel weer een beetje in beweging te krijgen.
Drijvende dorpen zijn echt drijvende dorpen. Tot en met kippen en zelfs varkens zitten in hokken, gemaakt op vlotten van bamboe en veel ook met olie tonnen aan de zijkant voor extra drijfvermogen. Alle winkeltjes en zelfs de visafslag is zo gebouwd. Heel soms zag je echt mooie huisjes, die aan onze woonboten deden denken, maar dan toch wel wat primitiever. Dacht ik dat Nederland zo bijzonder was met zijn woonboten. Als we door zo'n dorp kwamen, werd altijd wel pakketjes en post gebracht door iemand met een bootje, gelijktijdig met wat geld voor het vervoer.
Bij aankomst in Battambang was de schemering al ingevallen, maar ik had op voorhand al een hotel geboekt. De naam van het hotel had ik gekregen van Robbert, die net een aantal dagen voor me ongeveer dezelfde reis totaan de kust had gepland. Het hotel was prima. Zelfs airco, terwijl ik dat normaal niet wil/hoef. Maar voor het slapen heb ik hem op max. gezet zodat het onder de 20 graden was. Dan uit en lekker mijn bed in. Het grote voordeel van airco is dat je ook geen muggen hebt. Helaas had een verdwaalde gekko daar minder plezier van. Ik heb het beestje proberen te vangen, maar hij was veel te snel. Pas toen ik voorgoed de kamer verliet, was hij waarschijnlijk zo verzwakt dat ik hem de deur kon uitwerken met de hoop dat hij daar nog wat eten zou vinden en zou overleven. Dat was het toppunt van pech. Een gekko in een airco kamer......
Gisteren op de fiets met Willem naar een naburige berg gereden. Het is hier helemaal vlak, maar af en toe staat er gewoon ergens een berg van plm 200 meter hoog. Eigenlijk waren het twee redelijk steile bergen naast elkaar. Op beide stonden enkele tempels, zowel Chinese als Boedistische tempels. Beide hadden ook grotten, die via steile trappen naar beneden te bereiken waren. De eerste was meer religieus ingericht en de ander was van geheel ander belang. Deze tweede had ook hoog boven de plek waar je stond een gat, waar je de hemel zag. In de tijd van de Rode Khmer werden hier gevangen naar beneden gegooid en die kwamen dan in de grot terecht. Er is nu een liggende Boeddha gemaakt en er stond een soort huisje met stapel botten en daarboven een grote hoeveelheid schedels.
De Rode Khmer werden hier pas rond 1995 uitgeschakeld, terwijl het overgrote deel van het land (in elk geval de grote steden) in de 1979 bevrijd werden.
Het gaat te ver om hier over de Rode Khmer te schrijven, maar het is de moeite waard om dit via bijv. Wikopedia op te zoeken. Het is zo bizar.... en helaas is het voor een groot deel ook te danken aan de westerse mogendheden (VS). Gelukkig komt het land er langzaam bovenop, alhoewel na het verlies van plm 20% van de bevolking door moord en honger. Daarnaast zijn er nog steeds mijnenvelden of komen er weer mijnen naar boven door overvloedige regen. Je ziet hier ook veel arme stakkers die benen of armen missen. Vrouwen zijn helemaal de klos, omdat die helemaal geen toekomstperspectief hebben. Buiten het lichamelijke speelt mentaal natuurlijk ook een grote rol bij alle slachtoffers. Tja, dit is allemaal niet zo leuk.......... Tot zover de fietstocht.
Omdat er hier verder niet zo veel te beleven valt wilde ik zo spoedig mogelijk naar het zuiden, de kust. Om 23.00 u ga ik met een slaapbus naar Sihanoekville aan de kust en 12 uur verderop.
Ben benieuwd hoe de reis zal zijn. Het krijgen van een kaartje was een hele tour, terwijl ik nog niet weet of ik wel de goede bus heb. Klinkt vreemd, maar hier is vreemd gewoon. Eerst had ik overal geïnformeerd of er een nachtbus ging en die zou er niet zijn. Dat komt weer omdat het ene bedrijf dit niet heeft en niet zegt dat er nog een ander bedrijf is. Uiteindelijk ben ik nog met twee buitenlanders bij een kantoortje terecht gekomen waar men alleen Khmer sprak. Via iemand die ook Engels sprak hebben we kaartjes voor de bus gekocht. Later zag ik ergens anders een mooi bord met een foto van een nachtbus. Ik gevraagd of mijn kaartje hier ook voor gold. Men had nog nooit van dit boekingskantoor gehoord, maar het zou kunnen dat we uiteindelijk vanuit ons boekingskantoor naar de bus gebracht zouden worden...........
Ik moest vandaag om 12.00 u uit de kamer en de tijd opvullen tot vanavond 23.00u. Wat gefietst, gelopen en een leuk gesprek gehad met de eigenaar van een soort supermarkt. En natuurlijk nu het nodige getypt. Straks ga ik in een mooi restaurant eten met twee verdiepingen. Boven is ook een balkon, waar je op kunt zitten cq eten. Het gebouw is nog in de Franse stijl van plm 1900. Ik heb er gisteren met Willem gegeten.
Willem fietst met eigen fiets van Bangkok naar Saigon. Het leuke is dat we veel gemeen hebben. Zelfde leeftijd, beide vroeg werkzaam in de automatisering, nodige vrijwilligerswerk en lid van Milieudefensie. We hebben de twee dagen, boot en fiets, veel goede gesprekken gehad. Willem is vanochtend vroeg heen gegaan, richting Phnom Phen. Ik benijd hem niet. Hij moet het grootste deel langs hoofdwegen rijden......
Cambodja 2.
18 februari. Gelukkig Nieuwjaar. Vandaag is het Chinese Nieuwjaar begonnen. "Gelukkig" niet veel van mee gekregen, want ik heb ondertussen wel door dat de Chinezen zich aardig kunnen laten gelden. Rekening houden met anderen is niet hun sterkste kant.
Momenteel ben ik in Kep, een heerlijk kleine plaats aan zee. Tourisme en visserij is het belangrijkste. Alles is hier ruim opgesteld. Stranden zijn in hoofdzaak aan de andere kant van het stadje, maar daar kom ik niet voor. Visserij is voor 90 procent crab. Dagelijks worden ladingen crab aangevoerd. In het algemeen niet zulke hele grote crabben, maar er is goed van te eten, en dat doe ik dan natuurlijk ook Er zijn leuke foto's van het gehele gebeurden rond het haventje te maken. Foto's: ik zoek nog een mogelijkheid om deze op goede wijze mee te sturen maar ik krijg ze niet gecomprimeerd. Misschien lukt het later nog. Een deel van Kep is tijdens de periode van de rode Kmer afgebroken. Er is hier een hele wijk met alleen maar mooie hekwerken. De bungalows zijn afgebroken of staan er vervallen bij. Het moet een hele rijke buurt geweest zijn!
Morgen is de planning dat ik de grens over ga naar Vietnam. Het klinkt gek, maar ik weet nog niet de juiste bestemming. Aan het eind van de dag kan ik een bus boeken en jullie horen wel wat het wordt.
Ik zal nu ook iets over het land vertellen. Omdat ik achter loop met het verhaal lijkt me dat nu beter als wanneer ik straks in Vietnam zit.
Tja, Cambodja is voor mij het meest speciaal door het verkeer. Niet buiten de steden, want daar geldt zoals in zoveel landen in Zuid oost-Azie, het recht van de sterkste. Maar in steden en plaatsen rijdt men heel kalm en men participeert op de rijders om zich heen. Het is wel de bedoeling dat je alle bewegingen langzaam inzet en niet ineens remt, gas geeft, links of rechts afslaat.
Als je de weg op gaat ga je gewoon langzaam de weg op, zonder te kijken of er iets aan komt. Iedereen wijkt dan uit en alles stroomt verder. Er wordt rechts gereden, maar als fiets of motor kan je de linker binnenbocht nemen, zodat je op de verkeerde weghelft komt en als er dan een beetje plaats is ga je naar rechts. Iedereen laat een ander zijn gang gaan. Er wordt hooguit getoeterd om een ander te waarschuwen, maar nooit met het idee van schiet of wat ben je nu aan het doen!
Maar het mooie is dat je deze manier van doen ook in het leven van de Khmer (Cambodjaan) terug vindt. Leven en laten leven!
De mensen zijn bijzonder vriendelijk en ogen tevreden. Wat ze volgens mij ook zijn. Taal is wel even wennen, want de meeste dames hebben een hoge stem, die wel wat lager en zachter gestemd mag worden voor mijn oren.
Geur is hier weinig verfijnd. Hooguit bij het eten, maar de rest van de dag wil je je neus zoveel mogelijk ontzien. Vooral op markten kan het ontzettend stinken, waar ik de details maar niet van zal noemen. Tja, het is een stoffig, warm land en een frisse neus kan je hooguit in de buurt van de zee of open water halen.
Het is hier verschrikkelijk stoffig zodat je langs de wegen alleen maar bomen en huisjes onder het stof ziet. Daarnaast is men niet vies van vuil op straat. Regelmatig zie je plaatsen waar erg veel vuil is en men gooit hier alles op straat. Waarschijnlijk met het idee dat het wel een keer in zee belandt...... Touristische plaatsen wordt wel meer aandacht aan dit probleem gegeven. De twee nationale parken die ik heb bezocht worden voor een groot deel gezien als mogelijkheid om resorts op te bouwen.
De regering schijnt erg corrupt te zijn, zodat grote stukken bos, maar ook kust en eilanden (het wemelt hier van de eilanden) voor lange termijn, vaak 99 jaar, zijn verpacht aan Chinesen en Russen. Ik heb een eiland gezien, waar de Russen een grote brug naar toe gebouwd hebben om de luxe resorts, die daar moesten komen, makkelijk te bereiken. Helaas bleek door de recessie het niet meer haalbaar en nu is er wel een brug en staan er allemaal skeletten van grote gebouwen. De opbrengst van deze projecten gaat direkt naar het buitenland.
Tot zover wat indrukken van Cambodja.
Ik moet nog verder met het verhaal van de bus naar Sihanoukville. Het was natuurlijk niet de hotelbus die ik wilde. Deze kwam eerst, maar daar mocht ik niet in. Later kwam er nog een bus en daar waren wel een soort slaapstoelen. Gelukkig lag er niemand naast me, zodat ik een dubbele ruimte (2 x 50cm) had om te slapen. Dat heb ik ook heerlijk gedaan. Om 6 uur moesten we plotseling de bus uit. Overstappen. De bus zou in een keer doorrijden was mij verteld. Na plm 2 uur kwam er een minibusje, dat ons verder zou brengen. Met 12 man en bagage gingen we met doods achting richting Sihanoukville.
Daar naar het Don Bosco hotel. Ik zal later over de Don Bosco projecten (voor arme kinderen) vertellen, die een speciale plaats in mijn hart innemen, omdat ik een oom heb gehad die pater van Don Bosco (salesianen) was.
Het betreft een scholen complex met een hotel. Personeel zijn de 1e en 2e jaars studenten (2jaar max.) die hier studeren. Maar er zijn diverse opleidingen. Monteur, electro techniek, administratie en tourisme. Er zijn plm 500 leerlingen, waarvan ongeveer de helft intern. Allemaal jongelui die erg gemotiveerd zijn, omdat ze vaak via een sponsor een kans krijgen om uit de armoede te komen.
Ik voelde me er in een 4sterren hotel. Verblijf was heel fijn en alle gasten waren vol lof. Tevens daar enkele vrijwilligers ontmoet waarvan sommigen al drie jaar de zaak helpen runnen. Geweldige mensen. Voor detail van het geheel: google don Bosco hotel Sihanoukville. De 3 dagen dat ik er geweest ben heb ik hoofdzakelijk de omgeving met een motor bekeken.
Sihanoukville is een aardig stadje met ook ruime wegen. Er zijn meerdere stranden van hagelwit zand. Ben een dag met Robert, de Duitser die ik ook in Siem Reap had ontmoet, opgetrokken. We zijn beide op een motor naar het nationaal park gegaan wat 20 km verder op ligt. De weg was slecht aangegeven, maar uiteindelijk zijn we via een achterom binnengekomen. We hadden een afslag gemist, maar kwamen uiteindelijk uit bij de zee en volgens de gps ook in het park. We moesten wel eerst een oliewin gebied passeren en daarna een stuk kaalslag van gigantische bomen. Hier werd een resort gebouwd! We hebben toen maar een pad gevolgd wat steeds smaller werd. Af en toe moest een van ons afstappen om de ander omhoog te helpen doordat de keien te glad waren. Uiteindelijk kwamen we voor een rivierbedding uit met daarachter een enorme zandwal. 50 meter naar rechts was de zee. Afgestapt en gekeken wat de mogelijkheden waren. We zagen een spoor door het mulle zand van iemand die ook met de motor hier geweest was. Kijken of we konden uitvinden of er weer ergens een pad het bos in was. En ja, een 100 meter verder moesten we een stijl heuveltje op om een pad te vinden. Alleen het heuveltje was veel te stijl voor de motors. Verderop stond een oud bouwwerk en daar vanaf hebben we een metalen dakplaat gesloopt, die we als rijplaat voor het heuveltje konden gebruiken. Toen de motoren een voor een gehaald en via een uitputtingsslag uiteindelijk op het goede? pad gekregen. Even verderop zagen we wat de oorzaak was dat we het oude pad niet konden volgen. Een gigantische autoweg was in aanbouw. Zeker 20 meter breed. Waren we dan niet in het nationaal park? Er waren totaal geen mensen en we zijn de weg maar opgereden. We kwamen nog enkele afslagen tegen en uiteindelijk belanden we voor een slagboom met een politieagent. Aan de andere kant stonden borden met verboden toegang etc. De agent kwam kwaad naar ons toe en we dachten echt dat het een boete op zou leveren; maar wij pareerde zijn boosheid met een vriendelijke blik en gaven te kennen dat we verdwaald waren en geen idee hadden waar we zaten, daarbij ook op de gps wijzend. De agent wist duidelijk niet wat hij er mee aan moest en wij reden langzaam naar de slagboom, die op een kier stond door. We bukten en reden langzaam weg met hem vriendelijk te bedanken. We gilden het uit van het lachen toen we een stukje weg waren. Later weer een slagboom, maar dit bleek de officiële ingang van het park te zijn, dat we nu weer, zonder dat we het wilden verlieten.
De volgende dag ben ik nogmaals naar het park gegaan via de goede weg. Verschrikkelijk wat men daar allemaal uitspookte. Grote wegen werden door het kleine nationale park aangelegd. Alleen om ook weer nieuw te bouwen resorts te kunnen bereiken. Buiten een eekhoorn en wat vogels heb ik niets bijzonders gezien. Er stonden gelukkig wel mooie bomen. Ik heb daar nog een stuk gelopen en heb wat visserswoningen gezien en heb met iemand uit Pnom Phen een tijd gesproken. Hij was naast zijn oude huis aan zee een nieuw huis aan het bouwen. We hebben over politiek en het leven in Cambodja gesproken. Ondanks dat zij vrouw er bij was omarmde hij mij maar steeds als blijk van vriendschap. Zelfs toen zijn telefoon ging hield hij mij vast. Ik heb toen maar een selfie gemaakt. Het lijkt net alsof hij mij vasthield voor de foto.
Verder nog zoveel mensen gesproken, maar te veel om op te noemen.
Helaas blijkt achteraf dat het verhaal van Kampot, nationaal park, grotten, de avontuurlijke motortochten in het achterland en de leuke vissersplaats Kep “ergens” is verdwenen. Misschien dat ik dit later nog oppak.
Vandaag flink stuk gewandeld. Ben met kleren en rugzak onder de douche gegaan. Ik droop van het zweet. .Bij een boekingskantoortje heb ik voor morgen ochtend een motorrijder besteld. Die brengt mij tot de grens met Vietnam en daar word ik dan naar het eerste het beste plaatsje naar een busstation gebracht. Daar stap ik op een lijnbus naar Rach Gia en als alles goed loopt kan ik om plm 13.00 een boot krijgen naar Ga Mau wat een van de zuidelijkste steden is. Daar een hotel zoeken en de dag is dan weer om. Kijken hoe het gaat lopen.
vervolg: zie Vietnam 2015.
