Vietnam 2015 (vervolg op Cambodja 2015)

Vietnam 1.
19.02. Nieuwjaarsfeest.

Gisteren een lang verhaal geschreven, maar er blijft zoveel te vertellen, dat ik zal proberen dagelijks de interessante en leuke zaken te melden.
Vanochtend met een motor naar de grens van Vietnam. Vlak voor de grens kwam er een andere motor naast ons rijden en ik moest overstappen. De Cambodjaan mocht niet in Vietnam rijden en daarom was er iemand anders gecharterd. Ik natuurlijk meteen gevraagd of ik de nieuwe motorrijder niet hoefde te betalen, want ik had alles al in een kantoortje geregeld. De Cambodjaan betaalde de Vietnamees 2 dollar en ik werd naar en over de grens gebracht. Aan de Cambodjaanse grens moest ik eerst stempels halen en dan door naar de Vietnamese grenspost. Daartussen waren de Cambodjanen een gigantisch casino aan het bouwen, zo te zien met Chinees geld. Ik moest lopen naar de andere grenspost en daar weer de nodige stempels halen. ( Ik had in Phnom Phen al een visum gekocht voor 75 dollar en deze werd goedgekeurd). Wel moest ik een gezondheidsverklaring tekenen en mijn temperatuur werd via een apparaatje opgenomen. 36,8. Dit werd op het formulier gezet en ik moest mijn handtekening zetten. Tevens moest ik een dollar betalen, die volgens mij direkt in zijn eigen zak verdween.
Maar goed, ik was de grens over. Nu moest ik een helm opzetten, want de Vietnamezen zouden streng controleren. Omdat ik nog geen Vietnamees geld had heb ik de motorrijder gevraagd naar een ATM te rijden. Gelukkig deed de ATM het, want het was me al vaak overkomen dat hij niet werkte. Het werd meteen rekenen wat ik op moest nemen. 1 euro is plm 25.000 dong. Dus reken maar uit als je 200 euro in dong wil opnemen. Echter meer dan 2 miljoen dong kon ik niet krijgen, maar voorlopig meer dan genoeg om de bus te betalen en de dag door te komen.
De motorrijder bracht me naar de bus, die een uurtje later vertrok. Via een smalle weg van Ha Tien naar Rach Gia, waar de bedoeling was om de 2 uur boot naar Ca Mau te nemen. Er rijden bijna alleen motoren op de weg. De bus toeterde constant omdat hij in het midden reed en aan beide kanten steeds maar motoren moesten uitwijken. Hier moeten echt de nodige ongelukken gebeuren....

Zonder brokken in Rach Gia aangekomen en daar via een motorrijder naar de bootterminal, enkele kilometers uit de stad. Hier bleek echter de boot van 2 uur niet te gaan vanwege Nieuwjaar. Morgenochtend om 9 uur ging er weer een. Nou ja, ik was al weer een eind opgeschoten en dan kon ik de stad verder bekijken. De motorrijder gevraagd me naar een hotel te brengen wat ik in de Lonely Planet vond. Gelukkig was er plaats....
Even wat opgefrist en de stad bekeken. Voor het eerst op een lekker terras bij het water gezeten. Had er tot op heden geen enkele gezien. Daarna langzaam terug naar het hotel.
In een mooie wijk van de stad hoorde ik enorme harde muziek. Ik keek even om de poort en zag een groep mannen gezellig zingen, drinken en eten. En er waren een paar man muziek aan het maken. Toen de mannen me zagen werd ik direkt uitgenodigd voor het Nieuwjaars feest en kon aanschuiven. Eten en drank in overvloed; zelfs Heineken bier, wat hier echt het duurste bier is. Alleen staat hier een rode (communistische) ster op het blikje afgedrukt! (Later zag ik dat dit ook in Nederland is. Maar daar wordt hij volgens mij prominenter afgedrukt.). De mannen zongen echt voortreffelijk en iedereen had geweldige lol, zonder dat men dronken was. Ik moest ook iets zingen en heb toen maar "We gaan naar Zandvoort" op een Vietnamese melodie met lange en hoge uithalen gezongen. Het galmde door de hele wijk en de mannen vonden het prachtig; alhoewel..... ik hoefde daarna niet meer te zingen.....
Na de nodige biertjes ben ik maar opgestapt, want anders ging het denk ik mis wat betreft mijn alcoholpercentage. Bij 35 graden lust je wel wat......
Daarna op weg naar het hotel nog wat langs de kant van de weg gegeten. Een heerlijke vis en groenten en daarbij kreeg ik een soort rijstpapier bij. Zo kon ik mijn eigen roll (koude loempia) maken. Maar je kon het ook gewoon zo eten.
20.02. Varend sardineblik.
Om half negen was ik bij de boot. Nouja..... boot. Het leek meer op een kermisattractie. 2 meter breed en plm 15 meter lang. Via een nauwe opening in het voordek moest je je naar binnen wringen. Binnen zaten al een dertigtal mensen, maar er was gelukkig nog een bankje vrij. Daar heb ik mijn dagrugzak neergelegd en ik wist niet hoe snel ik weer naar buiten moest vanwege de benauwde ruimte. Ondertussen hadden ze mijn koffer op het dak gelegd. Ik heb er maar een foto van gemaakt, als hij weg was had ik nog een bewijs. Ik een ochtend soepje als ontbijt genomen en met verbazing gekeken hoe er steeds meer mensen het bootje in gingen. Uiteindelijk werd er een signaal gegeven dat de boot zou vertrekken en ik ook naar binnen. Het was echt ongelofelijk hoe men het geheel had volgestouwd. Je kon niet rechtuit zitten, want dan kon je je knieën niet kwijt. Rechtop ging net, maar ik zat met mijn hoofd tegen de reddingsvesten, die tegen het plafond vastgemaakt waren. De bakjes waren 60 cm breed en het middenpad was 40 cm. Hierin werden kleine krukjes gezet, zodat echt ieder plekje gebruikt werd. Ik zat bij een raampje, maar ik had al vlug gezien dat het voor mij groot genoeg was om het eventuele zinkende schip te kunnen verlaten. Met 40 km per uur ging de boot door het water. Hij lag lekker vast op het water en daardoor geen last van klappen op het water. Na plm 20 minuten vertikte de motor het. Ik zag al een hele film voor me. De accu was waarschijnlijk leeg want ze kregen hem niet aan de praat, buiten een geluid wat bekend is als de accu van een auto leeg is. Waarschijnlijk hebben ze een andere accu gemonteerd, want na een tijdje konden we gewoon weer starten. Verder ging de tocht voorspoedig. Het was mooi om alles langs te zien komen. Vissersboten, pontjes, huizen en diverse industrie. Af en toe werd er aangelegd en verdween er een passagier en meestal kwamen er weer meer voor terug, die allemaal bij de stuurman ondergebracht werden. Op een gegeven moment waren we met zestig man.

Na 3 uur varen kwamen we in Ca Mau waar ik gelukkig vlug een hotel vond.
Ik wilde naar Ca Mau van wegen de waterwegen. Ik zou de volgende dag dan weer een boot nemen naar Can Tho (richting Saigon = Ho Chi Min Stad). Helaas..... er ging geen boot meer die kant op. Bleef alleen de bus over, die ik direkt maar heb geboekt.
Ca Mau is weer zo'n typische stad, die aan de ene kant veel ruimte voor het verkeer heeft door zijn brede straten aan de andere kant veel opeen gebouwde huizen heeft. Maar toch geeft het een ruim idee. Er werd nog steeds Nieuwjaar gevierd. Veel winkels waren dicht en alle grote straten waren echt mooi versierd. Er werd een kermis gehouden en het was leuk te zien hoe jong en oud zich vermaakten.
Buiten een paar Nederlanders die op de fiets waren heb ik geen buitenlanders gezien. Overal werd ik gedag gezegd, maar niemand spreekt hier een woord Engels. Zelfs in het hotel ging de conversatie via Google vertalen. Er stond speciaal een scherm op de balie.
De Nederlanders (60+ers) die ik sprak waren niet echt te spreken over hun tocht. Overal waar ze kwamen werd er getoeterd, omdat al het overig verkeer hun in moest halen. Ik hoop dat de rest van hun reis mee zal vallen.
21.2 Van Ca Mau naar Chan To.
Afgesproken met de motorrijder van gisteren dat hij mij voor 8 uur zou halen. Om 8 uur was hij er nog niet, dus ik moest iets anders regelen. Stom van mij om dit aan de balie van het hotel te vragen, want men keek me aan alsof men water zag branden. Google vertalen werd gestart..... maar ik had geen tijd te verliezen, de bus zou om 8.30 u vertrekken en ik had al eerder meegemaakt dat ze iets eerder weggingen. Ik heb de balie de balie maar gelaten en ik heb mijn beide handen op straat opgestoken. Het duurde maar even of een motor stopte en ik werd, bijtijds, afgeleverd bij de bus. Prima bus en prima reis. Het hotel dat ik gisteren met booking.com had geboekt was goed, weer airco, ik ben er nu toch een beetje aan verslaafd aan het worden en geen muggen!. 's Middags rondgelopen en ook in de steegjes en aan de waterkant bij de bouwvallige huisjes rond gesnuffeld. Overal mocht ik foto's maken en iedereen vond het leuk. Hier en daar kreeg ik iets te drinken. In de stad was het hier ook nog feest, hier ook veel versierd en er was zelfs een brede straat ingericht met een soort Keukenhof idee. Wel is waar heel eenvoudig, maar toch..... en dat tussen vlaggen met hamer en sikkel en rode sterren! Iedereen was echt vrolijk en er werden veel foto's door de mensen gemaakt. Hier maakte ik natuurlijk dankbaar gebruik van en heb zo een leuke serie bij elkaar geschoten. Aan het eind van de dag heb ik mij op een verrukkelijk 5 gangen diner, en koffie toe getrakteerd. Nadat ik 3 dagen op straat (bij stalletjes) had gegeten vond ik wel dat het mocht. (Nu was ik 13 euro kwijt ipv 2 a 3 euro) Het was heerlijk om aan een zijrivier van de Mekong te zitten en naar de bootjes te kijken en te zien hoe het donker werd.
Morgenochtend om 7.00 u zou er een motor voor me klaar staan, want dan wil ik naar een paar drijvende markten en verder de omgeving bekijken.
22.2 Chan To en de bruiloft.
Hier geldt ook weer de ruime opzet van de stad. Gedurende de Nieuwjaars viering (dit jaar extra lang omdat er nog een weekend aan vast zat) zie je overal gele asters en dahlia’s. Zelfs vissersboten hebben ze op de boeg. De drijvende markten waren geen succes. Een heb ik er gevonden, maar waarschijnlijk door de feestdagen was er weinig te doen. Er voeren nog het meest boten met toeristen........ De tweede markt helemaal niet gevonden. Volgens mijn kaart zat ik wel goed, maar niets te zien. Het heeft hier ook geen zin iets te vragen, want Engels wordt hier eigenlijk alleen een beetje in de horeca gesproken. Meestal kan een apotheek nog wat Engels, maar hier ving ik ook bot. Op een gegeven moment zag ik een feest met veel jongelui. Ik hoopte dat die me konden helpen; maar helaas. Ik werd wel meteen uitgenodigd op het feest. Het bleek een bruiloft. Ik wilde echt alleen even wat drinken, maar voor ik het wist zat ik aan een grandioze lunch met alles er op en er aan. Omdat ik zelf niets pakte, werd mijn kommetje van twee kanten gevuld. Zag ik er zo hongerig uit? Natuurlijk moest ik met het bruidspaar op de foto. Zolang de bruid maar haar lippen op elkaar hield was ze wel mooi, maar ik denk dat Bert de tandarts helemaal wild van enthousiasme zou worden bij het zien van dit kerkhof. Het leukste van het feest was dat de oude vader van de bruidegom, die flink Parkinson had, de enige was die wat Engels sprak. Ik sprak hem dan na, wat ik dacht dat de oude baas zei en hij glunderde als een kind.
Daarna nog wat door kleine paadjes gereden. Overal water en bruggetjes. Het had iets tussen Giethoorn en Loosdrecht. Natuurlijk was het hier veel........ viezer. Weer heel veel bende. Gelukkig minder stof.
's Avonds bij het uitgaanscentrum een paar uur op een bankje gezeten en van alle mensen genoten.
Ik ben benieuwd of de vrolijkheid de rest van het jaar ook blijft of dat het alleen te maken heeft met het grote feest. Morgenochtend naar Saigon. Nu nog even een hotel boeken via booking.com
23.2. Van Chan To naar Ho Chi Min Citty. Saigon. Het kaasmeisje.
Het wordt steeds luxer. Vanochtend met een taxi van het busbedrijf gehaald. Omdat er geen "gewone" luxe bus was kregen we een soort slaap bus. Het beste te vergelijken met vliegtuigstoelen van de eerste klas. Twee stoelen bij ieder raam en een stoel in het midden. Maar daar boven ook stoelen/bedden. Er waren dus twee gangpaatjes. Je kon zitten of liggen. Ik vond het heerlijk comfortabel.
's Middags aangekomen in Saigon. Werkelijk een heel bijzondere plaats.
Alles vind je hier. De nieuwste en hoogste gebouwen, maar ook de sfeer van het Franse kolonialisme. Ook veel terrassen waar uitgebreid gegeten en gedronken kan worden. Als je met een intercity bus aan komt moet je vaak nog een stuk reizen naar het centrum cq het hotel. Je wordt altijd overvallen door taxi of motordrivers, met het beste aanbod. Het beste is maar snel naar lokale bussen te gaan of te vragen. Zo ook dit keer. Ik had vrij snel een bus gevonden en vroeg aan wat inzittenden of ze Engels spraken, want je wil toch wel weten of je in de goede bus zit. Ik trof het, want er sprak een meisje Engels. Ze verkocht op een markt kaas. Ze wist "alles" van Goudse en Leidse kaas. Leuk zitten keuvelen met haar en ondertussen moest ik nog wel een keer overstappen. Maar dat gaf niet, want ze zou me wel naar het hotel brengen. Je moet je wel realiseren dat ze hier andere letters hebben en dat je echt niet kan zien waar een bus heen gaat. Ik was dus enorm geholpen door haar. Wat heerlijk dat zoiets nog gewoon gebeurd. Na 's middags uren door de stad te hebben gelopen lekker gegeten, waar ik de verhalen van een Fransman heb aangehoord, die al jaren in Vietnam reist en leeft.
Morgen een excursie geboekt naar een gebied, waar de Amerikanen zich jaren op hebben uitgeleefd.
Vietnam 2.
24.02 Saigon.
Vandaag op oorlogspad. Bezoek Cu Chi tunnels en het oorlogsmuseum. Ik zal er niet veel over schrijven. Als je echt geïnteresseerd bent moet je maar Googleën, maar het is ongelofelijk wat zich hier in Vietnam heeft afgespeeld en hoe de VS hier te keer is gegaan. Hier zijn zoveel bommen (meer dan de 2e wereldoorlog) chemische wapens, fosfor, orange ontbladerings middel gebruikt.... 3 miljoen Vietnamezen omgekomen. En bijna de hele wereld keek toe. Het wordt voor mij steeds duidelijker hoe VS met alles de wereld dicteert.
Wat heel bijzonder is de veerkracht van de Vietnamezen. Eerst de koloniale uitbuiting van de Fransen en daarna de ellende met de VS. Ondanks de vele mismaakte en gewonde mensen zijn ze, in grote lijnen, vergevingsgezind en blijven niet bij de pakken neerzitten.
's Avonds het nachtleven in. Heb alleen maar heerlijk gegeten, maar er werd wel van alles aangeboden..... Het centrum van Saigon lijkt wel een grote uitgaansgelegenheid. 's Avonds is het ook een stuk koeler en is dan heerlijk buiten te zijn, zolang je de uitlaatgassen van de 6 miljoen motoren vergeet.
Opvallend is hier de grote hoeveelheden moderne koffierooms, zoals Starbucks, waar vooral jongelui komt. Ik heb wel meer dan 10 grote concerns gezien. Wat ik niet wist is dat in Vietnam een hele cultuur rond koffie(drinken) is.
De Vietnamese koffie is hier overheerlijk. Wanneer je van sterke koffie houdt. Altijd wordt er gevraagd of je hete of koude koffie wilt. Je krijgt dan een kopje met een klein filtertje. Wilde je koude (ijs)koffie dan krijg je er een longdrinkglas met stukken ijs in. Je kunt dan zelf je (ijs)koffie maken.
Op de valreep nog een plaats in een nachtbus voor morgen avond geregeld naar Nha Trang. Een kustplaats, plm 450 km noordelijker waar de bus 10 uur over doet. Morgen dus verplicht maar een beetje rondhangen in de stad.
25.2 Rondhangen in Saigon.
Het is leuk om alles rustig te bekijken, maar ik ben blij dat ik weer vlug deze stad verlaat. Het kan niet gezond zijn hier. Ik denk dat 30 procent van de mensen hier op de motor mondkapjes dragen. Niet alleen witte, maar je kunt ze in allerlei kleuren en dessins kopen. Daarnaast dragen ook veel mensen het gewoon op straat en ook in de bus etc. De mooiste/leukste was die van iemand naast me in de slaapbus. Die had een mondkapje met een poezen gezicht. Ik sliep dus naast een poes.
Ik heb tijden gefascineerd zitten kijken naar het verkeer bij een grote rotonde. Slechts een maal ging er een motor onderuit. Helaas had de persoon in kwestie wel een hele vreemde voet na het ongeval. Waarschijnlijk voetbeentjes gebroken.
Tijd bij de rivier gezeten, daar is altijd wel wat te zien. Er kwam een jonge schoenpoetser langs die mijn schoenen zag en ja, die konden na een maand stof best wel een beurt gebruiken. Nu weet ik het gevaar van vooral jonge schoenpoetsers, maar nadat hij mij had gezegd dat alles goed was wat ik hem gaf dacht ik "Hij blij, ik blij". Maar zo werkt het natuurlijk niet. Nadat hij binnen 10 minuten weer een bijna nieuw paar te voorschijn had getoverd gaf ik hem 1 dollar. En dat was natuurlijk te weinig. (Vergelijkende prijzen: 20 minuten bij de kapper 2 dollar). Hem duidelijk gemaakt dat hij dit geld of niets kon krijgen. Nadat hij een tijdje achter me gelopen had en zijn beste Engelse scheldwoorden wist op te ratelen zag hij een ander slachtoffer en droop af.
Daarna me laten verleiden tot een massage.
Ik kreeg een aanbieding in een grote straat en...... ik ben gek op aanbiedingen. Het was in elk geval wel spannend. Eerst werd ik een steegje in gestuurd, met allemaal massagesalons met wachtende meisjes er in. Het leken wel hoerenkasten. Toen ik bij de goede was stonden er gelukkig meerdere schoenen buiten. Ik was niet de enige. Nadat ik een donkere nauwe trap op was gegaan kwam ik in een nauwelijks verlichte kamer met een aantal bedden, gescheiden door gordijntjes. Ik mocht me uitkleden en gaan liggen naast gelukkig nog andere klanten. Mijn grootste zorg was mijn broek waar mijn geld in zat. Die heb ik maar bij mijn hoofdeind gelegd. Ik kreeg een nette bodymassage door een jong meisje, wat alleen maar Vietnamees sprak. Er was buiten een kreun weinig communicatie. Na een uur was het feest afgelopen en moest ik een formuliertje invullen voor op- en aanmerkingen. Ik wist niets te bedenken, maar in het geheel kreeg ik wel de indruk dat ze pas was begonnen met massage te geven. Het was niet goed, het was niet slecht. In elk geval een heel stuk beter dan de massage van die groenteboer in India!
Wat gegeten en de nachtbus in. Voordeel je verliest geen reistijd en bespaart een dag hotel en je mist de stunts op de weg.
Nadeel, je ziet onderweg niets van de omgeving en je moet wel makkelijk kunnen slapen.
Deze bussen hebben 3 stoelen/ bedden naast elkaar, die je het beste kunt vergelijken met vliegtuigstoelen in de first class. Tussen elk bed een gangpad en 2 bedden boven elkaar.
Het is redelijk comfortabel en ik slaap er goed in. Op naar Nha Trang.
26.2. Nha Trang omgeving.
Om 7.00 u aangekomen in Nha Trang. Een grote badplaats, met een lang mooi strand en dito boulevard. Het is een klein soort Benidorm, maar dan is 90 procent van de gasten Rus. En er wordt ook nog gevist; er ligt nog een redelijk grote vissersvloot in de twee havens.
Omdat ik pas om 12.00 u kon inchecken heb ik mijn bagage afgegeven en een motor gehuurd. Eerst
een beetje de stad verkend en daarna het binnenland in en naar het noorden. Daar lag een interessant schiereiland. Het was verder dan ik dacht, maar zeker de moeite waard. Uiteindelijk kwam ik op het einde van het schiereiland in een vissersplaatsje, waar ik een tijd naar het komen en gaan van de vissers heb gekeken. Hier gebruiken de mensen ronde gevlochten kuipen, waarmee ze naar de voor anker liggende schepen varen en waarmee ze de vangst weer naar de kust brengen.
De kuipen zijn plm 2 meter in doorsnee. Het is een grappig gezicht als je daar mensen in ziet peddelen. Ze zijn er tegenwoordig ook van polyester. Daarnaast zag ik ook een exemplaar met een doorsnee van 3 meter met een binnenboord motor.
Omdat ik veel meer gereden had als dat ik van plan was, kwam ik pas om 6 uur in het hotel en konden eindelijk mijn kleren uit.
27.2 Nha Trang omgeving 2.
Omdat ik de motor twee dagen had gehuurd ben ik vandaag maar de zuidkant gaan bekijken. Eerst Nha Trang zuid. Er is een kabelbaan, die naar een naast gelegen eiland gaat. Ondanks de hoge prijs werd hier veel gebruik van gemaakt. Ook kon je met een bootje naar het eiland. Ik heb het vissersgebeuren eens goed bekeken. Op weinig gebruikte wegen werden lappen stop gelegd en een grote groep vrouwen strooiden onvoorstelbaar veel kleine garnaaltjes op deze doeken om ze te drogen. Het was zeker een paar honderd meter lang!
Verder naar het zuiden was een ongerept wit zandstrand. Hier was men wel her en der begonnen met de bouw van nieuwe hotelkomplexen, waarvan de meeste ook al weer stil lagen, maar er was er pas een geopend en omdat de strook zeker 10 km lang was was er genoeg plek........
Terug via een andere weg. Daar zag ik de nodige vijvers voor de viskweek.
Met veel moeite een stukje van een oude Franse citadel gevonden en terug naar huis. Het leuke van het zoeken is dat je op allerlei plekken komt waar je anders niet zou komen. Uiteindelijk via een computer in een garage was de citadel gevonden. Was weer tijd om te eten en nu weer iets speciaals. Er was een zaak daar kon je onbeperkt barbecueën, maar heel veel speciale dingen. Veel verschillende schelpdieren, waaronder ook oesters. Deze vond ik heerlijk gebarbecued. In elk geval stukken lekkerder dan rouw. Tevens slang, krokodil, kikker maar ook bekende vis als tonijn. Ik zal niet vertellen wat ik allemaal gegeten heb, maar mensen die me goed kennen hebben vast wel een idee. Over de kikker moet ik nog iets vertellen. In veel restaurants staan deze gigantische kikkers gewoon in een terrarium te wachten om geconsumeerd te worden. Ik heb echt noch nooit zulke grote en dikke kikkers gezien. Zelfs de padden die ik ken waren er kleine jongens bij. Het was echt een afschuwelijk gezicht om die beesten te zien......
Het was misschien niet zo verstandig om allerlei exotische zaken naar binnen te werken, want ik moest morgen met de nachtbus weer verder. En nachtbus en buikloop is niet de ideale combinatie.
Maar gelukkig was alles okee en bleef ik ook okee.
28.02 Rondhangen in Nha Trang.
Omdat ik pas om 6 uur 's avonds met de bus verder naar het noorden ging heb ik eerst lang gezwommen, ontbeten en op de boulevard in de schaduw en een harde zeewind mijn laatste weekend bijlagen van de krant gelezen. Zo, die konden ook weg. Verder veel gelopen en uiteindelijk met de nachtbus richting Hoi An. Een oud plaatsje dat in de 17e en 18e eeuw de belangrijkste havenstad van Vietnam was
Vietnam 3
6 dagen Hoi An.
Ik ben een beetje verliefd geworden op Hoi An. Wat een bijzondere plaats. Het hele centrum valt gelukkig onder het Unesco wereldgoed. Anders zou dit nooit zo bewaard zijn gebleven. Gelukkig geen hoogbouw in de omgeving. De Hollanders hebben hier nog handel gedreven. Helaas is daar niets van te zien, want uitsluitend Japanners en Chinese mochten zich hier vestigen van de toenmalige heerser. Daarom vind je veel Chinese en Japanse huizen en ook veel huizen die de Fransen hebben gebouwd. Ik pak hier gewoon een stukje China en Japan mee!
Omdat de rivier alleen nog toegankelijk is voor vissersschepen wordt er nu geen handel meer gedreven, maar is het een toeristen plaats en vissersplaats. De handel is verhuisd naar 25 km noordelijk gelegen Danang met een grote haven.
Ik heb hier bij een guesthouse geboekt, om ook wat meer betrokken te raken bij het dagelijks leven hier. Helaas spreekt alleen " de bazin" Engels en de rest van de familie niet. Er leven 4 generaties in het huis, wat slechts een paar jaar oud is en modern. Helaas werkt de bazin ook de hele dag in een schoenwinkel en is ze er alleen tussen de middag en 's avonds. Daarnaast heeft ze ook nog 3 kinderen, waarvan er een, van 2 jaar, ongelukkig geboren is. Dagelijks is hier 2 uur een fysiotherapeut met het mannetje bezig. Oma geeft hem veel aandacht.
Het huis ligt aan een rivier, gescheiden door een soort fietspad, wat heel rustig is. De andere kant een weg, die ook niet te druk is. 's Ochtend kan ik hier heerlijk genieten van mijn ontbijt in het tuintje bij de rivier. Meestal heb ik dan eerst gezwommen in zee, die plm 15 minuten verderop ligt. Het ontbijt bestaat uit een stokbroodje met ei of een Vietnamees ontbijt. Vaak wordt er 's ochtends soep met rijst of noedels gegeten, maar ik kreeg een soort rijst pannenkoek met taugé, een schaal met diverse sla en een soort rijstpapier, waarin je de pannenkoek en wat sla kan draaien, zodat je een soort loempia (springrol) krijgt. Het geheel is best lekker, alleen dreef elke keer de pannenkoek van het vet, zodat ik toch ook vaak voor het brood koos. Daarnaast natuurlijk thee. Thee wordt hier in Chinese kopjes gedronken en het is ook veel meer het beleven van thee. Er zijn hier ook veel theewinkels en thee- en koffiecaffee's. Zo zit ik dan van mijn thee te nippen en naar de rivier te kijken, waar af en toe een vissersboot langs tuft, met harde ploffen, of een toeristenboot, waarmee je de omgeving kunt bekijken. Twee maal heb ik 's ochtends bezoek gekregen van de huisrat. Nou ja, hij leeft niet in het huis, maar naast het huis en gaat dan onder het huisaltaartje zitten. Hij is gelukkig bang voor mij, zodat ik me geen zorgen hoef te maken. De meeste mensen hier hebben een huisaltaar(en misschien ook wel een huisrat), waar ze 's ochtends wat bloemen en of wierook neer zetten. Dit moet dan het huis en het gezin beschermen. Meestal lukt dat in de maanden november en december, wanneer hier de regentijd is, niet helemaal. Vaak staat dan een laag water in de straten en de huizen. De rivieren kunnen het water niet snel genoeg verwerken en dan krijg je deze ellende. Omdat ook de zeespiegel stijgt, zal dit alleen maar vaker voor komen. Men ziet het hier volgens mij meer als een terugkomend ongemak. Veel erger zijn de huizen bij de zee er aan toe. Veel zijn al gesloopt en de mensen krijgen dan een nieuw onderkomen enkele honderden meters meer landinwaarts. Ook zijn er hele hotelcomplexen gebouwd, waarbij men er tijdens de bouw achter kwam, waarschijnlijk omdat er een paar extreme stormen zijn geweest, dat ze te dicht op de kust stonden. Er staan nu hele grote skeletten, die staan te wachten dat ze door de natuur verdwijnen. Gelukkig hebben ze niet doorzichtige hekken neergezet, anders is het helemaal een armoedig gezicht. Toch staan er ook veel 5 sterren resorts aan het strand. Die staan dan wel iets verder van zee, of iets hoger, maar ik zou er niet in willen financieren.......
Wanneer ik in de buurt op pad ging nam ik altijd de fiets. Hier is het echt heerlijk om te fietsen. Vlak en niet te veel verkeer, ook veel kleine paadjes door en langs rijstvelden. O, wat kan ik , als kleurenblinde, genieten van het groen van deze velden. Voor mijn ogen lijken ze wel fosforescerend te zijn. Alleen in het zuiden heb ik veel rijstvelden gezien, maar in Cambodja helaas amper. Daar werd maar een maal per jaar geoogst en hier kan men het drie maal per jaar doen.
Op een middag wilde ik iets lunchen en je ziet hier wel veel eettentjes, maar ik zat op een schiereiland en ik kon er geen vinden, totdat ik eindelijk iets zag. Een hele groep mensen was aan het eten en drinken. Ik gevraagd of ik iets kon eten en dat kon wel. Maar ik zag al snel dat het meer een huiselijk gebeuren was, dus ik vroeg of het echt zo was. Gelukkig waren er twee vrouwen die goed Engels spraken en zeiden dat ze als familie een verlaat Nieuwjaar aan het vieren waren, maar dat ze er op stonden dat ik mee zou eten. Ook alle mannen in het gezelschap wilde echt dat ik er bij kwam zitten . Ik zat amper te eten, of van links en rechts werden er allerlei gerechten op mijn bord gelegd, door de mannen die naast mij zaten. Ze letten zo goed op dat het een paar keer voorkwam dat zij, in plaat van ik, mijn mondhoeken afveegden. Ik ben toen maar wat voorzichtiger gaan eten. Er werd ook rijstwijn geschonken. De dames meldden me wel dat ik voorzichtig moest drinken, want het spul was wel sterk. Nou, dat had ik ondertussen wel gemerkt, maar het was ook wel heel lekker; een beetje dik, maar ik lustte er wel pap van. De ladies, van plm 35, werkten allebei in een duur hotel, $200 per dag, en wilde natuurlijk weten wat ik betaalde voor mijn guesthouse. Met de $15 per dag konden ze het wel eens zijn, maar als ik nog eens naar Hoi An zou komen, moest ik toch echt gratis bij hun komen wonen. Ook een aantal van de mannen werkten in hotels.
Overal word ik gedag gezegd, en dat is niet omdat ik hier de enige toerist ben, maar het is een soort kortstondig kontakt leggen lijkt wel. Ook willen ze graag praten als ze een beetje Engels spreken. Net zat ik naast een Vietnamees stelletje en een van hen sprak redelijk Engels. Je hebt dan al vlug een leuk gesprek. Het laatste was dat ze moesten lachen, omdat ik in verhouding veel meer voor mijn eten moest betalen dan zij. Maar ik heb aangegeven dat het met het bedrag wel goed was. Voor $2 lekker eten en nog iets drinken, dan kan je toch niet gaan muiten.
Er valt nog veel te vertellen over dit stadje, maar google is denk ik het beste.
's Avonds is het erg druk en ook ontzettend gezellig. De temperatuur is dan heerlijk en het frisse windje over de rivier maakt het nog aantrekkelijker. Er zijn wel 100 restaurantjes en er worden kartonnetjes met een kaarsje verkocht, die geluk brengen. Je moet deze dan in de rivier laten meedrijven. Geeft natuurlijk een prachtig licht wanneer die allemaal stroom afwaarts (naar het binnenland, omdat het nu droge tijd is) gaan, daartussen zijn dan nog tientallen roeibootjes.
Omdat het hier zo heerlijk toeven is, heb ik van de geplande 3 dagen er maar 6 dagen van gemaakt. Ik ben wel twee dagen met een motor op stap geweest, omdat ik de omgeving wilde zien.
Een paar keer 's avonds gegeten met Eva. Een Hollandse, die al jaren een maand in deze omgeving vertoeft. Het was fijn om weer Nederlands te praten, want de laatste weken had ik weinig Nederlanders gezien of gesproken. Eva was een gepensioneerde onderwijzeres en had, zoals iedereen, haar speciale dingen en ze was wel aardig.

My Son.
Een tempel complex plm 30 km landinwaarts. Mijn bedoeling was extra vroeg te gaan, zodat ik de busladingen toeristen voor zou zijn. Maar mijn ontbijt om 6.30 u was te vroeg voor de familie. Natuurlijk niet zo gek, dus ik heb rustig in de tuin wat zitten lezen. Gevolg was dat ik onderweg al werd ingehaald door de eerste bussen. Alles viel wel mee bij nader inzien. Alleen het complex was minder groot als dat ik mij had voorgesteld. Dat is natuurlijk niet zo gek als je een maand geleden Angkor Wat en omgeving gezien hebt. Daarnaast hebben de Amerikanen een flink deel weggebombardeerd! Ik ben best nog wel lang geweest en heb steeds rustige plekjes opgezocht. Ook heb ik twee maal een prachtige muzikale show bijgewoond, met een indrukwekkende dans. Of het nu door de mooie vrouwen kwam , door de entourage, de kleding, maar zelf denk ik door het sublieme van de uitvoering, maar ik was echt diep onder de indruk. Wat een schitterende dans uit de 12 eeuw voerden ze op!
Op de terugweg nog een vreemdsoortige katholieke kerk bezocht. Deze lag op een bergje, maar dat bergje leek wel kunstmatig gemaakt. Er liep een lange trap omhoog, zoals ik die alleen nog maar bij andere geloven tegengekomen ben. Er was niets te doen en er zaten alleen een paar bedelaars. Een oude vrouw en een geestelijk mindervalide. Ik heb ze beiden iets gegeven en wat waren ze dankbaar. Ik zie nog de lach van de geestelijk mindervalide en wat zwaaide hij hard toen ik wegreed. Alle geloven lopen hier door elkaar heen en ze hebben allemaal iets gemeen. Moslims ben ik hier echter nog niet tegen gekomen. Wel enkele keren in Cambodja.

Danang.
Deze stad ligt 25 km ten noorden van Hoi An.
Vanwege mijn ervaring met het ontbijt heb ik maar niet ontbeten en later op de ochtend ergens een broodje gekocht. Als eerste kwam ik bij een ontzettend groot centrum waar allemaal marmeren beelden verkocht werden, die soms wel 3 meter hoog waren. Ik had nog nooit zo iets gezien. Ook de hoeveelheid was verbazend. Boeddha’s stonden naast christelijke beelden, gigantische leeuwen, fonteinen, moderne kunstwerken allemaal uit marmer. Binnen verkochten ze nog veel meer. Prachtige stenen etc. Ik was in de buurt van de Marble Mountains. Het zijn 5 bergjes in een vlakke omgeving. Ze hebben allemaal een naam gekoppeld aan de 5 elementen. Een is een stuk groter en daar zijn de bezienswaardigheden. Enkele bijzondere grotten waar ook allemaal altaren en tempeltjes in zijn. Soms moet je een hele steile trap op en dan zie je aan beide zijden altaren, boeddha's of figuren in de berg gehakt. Verder zijn er op de berg enkele kloostertjes en kloosterscholen. In de hele omgeving wordt marmer verwerkt. Ik heb me laten vertellen dat dit marmer uit noord Vietnam en China komt, omdat de mensen anders de berg zelf om zeep helpen.
Daarna doorgereden naar het grote schiereiland bij Danang. Dit helemaal rondgereden. Het was prachtig. Soms zat je honderden meters boven zee. De bergen waren tot 850 meter hoog. En je zag nog een soort oerbos op bepaalde plekken. Er kwamen hier niet veel mensen wat wegen cq paden te zien was. Later kwam ik op een beter berijdbare weg. Het begin van de weg was lastig te vinden. Ik mocht van een militair onder een slagboom door en ik had dan na 100 meter links af moeten slaan. Dat wist ik niet, met gevolg dat ik ineens op een militair terrein stond waar allemaal afweergeschut stond opgesteld. Helaas heb ik niet lang van die interessante ontdekking kunnen genieten. Van twee kanten kwamen bewapende militairen naar mij toe. Engels verstonden ze niet, dus ik kon alleen maar glimlachen en wijzen naar de ingang/uitgang. Het liep gelukkig met een sisser af en ik kon de andere weg nemen, die leidde tot een rondje om het schiereiland. Verder stonden er nog diverse militaire zaken op het eiland zoals zendmasten en radarinstallaties. In de oorlog heeft dit punt een belangrijke rol gespeeld, want je kon gigantisch ver kijken. De Amerikanen noemde het Monkey Mountens. Het was weer een heerlijke dag, die eindigde met een lekkere maaltijd tussen de gezelligheid in het centrum van Hoi An.
Morgen naar Hue.
Vietnam 4.
Hue.
De geboekte mini van (bus) waarmee ik 's ochtends zou vertrekken werd afgebeld. Er was een technisch mankement..... Omdat Hoi An niet de slechtste plek is om te zijn heb ik aangegeven dat ik dan wel een dag langer bleef en een dag later zou vertrekken. Toen kwam de aap uit de mouw; ze hadden niet genoeg klanten en de volgende dag hadden ze ook geen genoeg mensen, dus reed er geen mini van...... Toen maar een grote bus geboekt, die er wel langer over deed, maar er in elk geval wel zou komen.
Ik had een hotel telefonisch geboekt, maar het adres was van een ander hotel, wel is waar van de zelfde eigenaar. Men vroeg of ik hier geen kamer wilde. Het was een net nieuw gebouwd hotel en zag er mooi uit. De superieur kamer was $25, maar dan zat ik op de 7e verdieping en had een mooi uitzicht op de rivier. De meubels waren zo zwaar dat je ze amper kon verplaatsen, ik had een eigen computer en een mooi balkon. Ik heb de kamer uiteindelijk voor $20 gekregen inkl. een uitgebreid ontbijt buffet. Het was heerlijk even die weelde om me heen.
Hue is de oude hoofdstad van Vietnam. Rond 1800 is deze stad door de toenmalige heerser gesticht. Zoals alle belangrijke steden ligt deze stad ook aan een grote rivier. De oude stad bestond uit een citadel van plm 3 bij 3 km. Hoge muren en een diepe gracht. Daarbinnen is dan het paleis en alle bijgebouwen, plm 120 stuks Ook weer met een diepe gracht en een hoge muur er omheen. Dit deel is dan plm 300 bij 300 meter. Daarbinnen was dan weer een deel die verboden was om te komen. De verboden purple city. Dit hele deel is weggebombordeerd en is nu nog alleen een kale vlakte. Vanwege gevechten met eerst de Fransen en later in de oorlog met VS, waren er nog maar 12 gebouwen overgebleven. Deze zijn hersteld en men is met nog enkele gebouwen bezig om deze weer in de oude staat te krijgen.
Ik heb het meest genoten van een uitvoering van een theatergroep in het gerestaureerde, kleine mooie theater. Er werd muziek gemaakt op muziekinstrumenten, die je hier nog nooit gezien hebt, en er waren drakendansen. Ik zat naast een Japanse studente, die de filmacademie deed en die het geheel opnam. Ik heb gevraagd of ze via de computer het op wilde sturen. Ze zou haar best doen.
Daarna heb ik heerlijk een hele tijd in de prachtige paleistuin gezeten in een soort theehuisje / pagode. Ondanks dat het heel druk was, was ik daar een half uur alleen van de stilte en het uitzicht genoten. Even emperor zonder problemen gevoeld. De tuin lag afgelegen en ik heb maar twee mensen even gezien. Er stonden mooie bonsai boompjes en er waren wat waterpartijen.
Verder heb ik een motor gehuurd en diverse bijzondere zaken bezocht. Eerst naar de bergachtige westkant. Hier heb ik een complex bezocht wat eigenlijk een soort kerkhof voor een emperor en zijn familie was. Het terrein had de nodige graftombes, mooi aangelegde tuinen en waterpartijen, kortom, een mooi park. Ook heb ik een bepaald klooster gezocht, waar speciale volgelingen van een Vietnamese monnik woonden. Dit was heel moeilijk te vinden, maar dat is eigenlijk alleen leuk. Je kamt dan de hele buurt uit en ziet weer veel. Door vragen schiet je niets op, want de mensen begrijpen je niet en geven maar een advies. "Immer graden aus". (Dat is niet helemaal eerlijk, want ze willen je wel helpen, maar kunnen het gewoon niet). Op een gegeven ogenblik dacht ik het gevonden te hebben, maar het bleek een soort boeddhistisch nonnenklooster. Toen ik met de motor op het terrein stond zag ik ineens diverse kale koppies van jonge vrouwen uit het raam steken. Ze zwaaide allemaal heftig. Ik denk niet dat ik ze op onkuise gedachten heb gebracht, want met een helm op lijk ik meer op Willempie, dan op een of andere filmster. In elk geval hadden ze lol en ik ook. Dit was een van de weinige momenten dat ik geen foto heb genomen omdat het mij ongepast leek, maar ik heb er nog spijt van. Uiteindelijk wel het gezochte klooster gevonden en dit was mooi en interessant.
Daarna naar de oostkant van de stad gereden. Hier lagen uitgebreide rijstvelden. Wanneer je hier doorheen reed had je bijna het gevoel in Nederland te zijn. Alleen nog veel groener. Het Nederland gevoel werd nog versterkt door kleine plaatsjes met sloten en bootjes in die sloten. Het had zo maar Broek In Waterland kunnen zijn. In een van die plaatsjes was een Japanse brug. Deze leek wel wat op die in Hoi An. De ligging was bij een splitsing van twee sloten, net zo als de brug van Barthlehiem. Alleen die heeft geen dak, geen ingebouwd altaartje en aan de zijkant bankjes. Kortom, deze brug was toch mooier. Vlak bij de brug stond een meetpaal voor hoogwater. Hierop was aangegeven hoe hoog het water op bepaalde data, meeste rond het jaar 2000, heeft gestaan. Diverse malen heeft het hele land 1 a 2 meter onder water gestaan. Het is te hopen dat de afvoer van de rivieren is verbeterd, want 2 meter is wel erg hoog en moet ontzettende overlast hebben gegeven. Wat ook leuk was om te zien zijn de "bruggetjes" die gemaakt zijn om over de slootjes te komen. Dit zijn enkele bamboestokken, waarvan er een als reling/leuning dienst doet en twee anderen als loopplank.
Ik had gehoord dat een stuk noordelijker mooie grote grotten waren die nog geen 20 jaar geleden ontdekt waren en sinds een jaar of 5 bezocht mochten worden. Natuurlijk wilde ik daar wel heen. Dagtochten werden aangeboden, maar dan zat je totaal acht uur in de bus. En het is zondermeer het beste om vlak bij het vuur te zitten. Dan kan je het beste bekijken welke grotten en welke mogelijkheden er zijn.
Via booking.com heb ik een hotel geboekt. Dit bleek echter bijna de zelfde naam te hebben als de plaats waar ik naar toe wilde, maar lag helemaal in het noorden. Gelukkig zag de recepioniste dit, zodat ik maar een dag boete moest betalen in plaats van de twee geboekte dagen. De receptioniste heeft een ochtendbus geregeld en ik zou wel zien waar ik 's nachts zou slapen.

Dong Nha Ke Bang
De grote bus werd nu een minibusje, maar ik was rond het middaguur in Dong Nha Ke Bang.
Dit was een plaatsje wat pas de laatste jaren in ontwikkeling kwam door de ontdekking van de grotten. Voorheen waren hier eigenlijk alleen boeren en nu waren veel Vietnamezen hier hotelletjes begonnen. Gevolg was dat er nog bijna geen Engels gesproken werd en dat de hotelletjes meer gericht waren om Vietnamezen te ontvangen dan westerse gasten. Dit was bijv. te zien aan de opzet van de gebouwen. Eerst kwam er een soort overdekte garage en daaraan het restaurant gebouwd. Wanneer je in het restaurant zat, zat je naar de busjes te kijken die de gasten hadden aangevoerd. Alle kamers lagen aan een dichte galerij, waardoor je alleen uitzicht op de galerij hebt. Het beddengoed bestond alleen uit een hoeslaken, wat eigenlijk op een druk geprint sprei leek. Gelukkig was het wel glad. Kussens idem en hadden de afbeelding van hondjes op de slopen.
Een laken was er niet te krijgen. Ik weet niet of de Vietnamezen die niet gebruiken, of er zelf een meenemen. Ik had in elk geval mijn lakenzak bij me, zodat die ook nog gebruikt werd. Ik heb echt moeten onderzoeken hoe het nu met die hoeslakens zat, want als die niet na elk bezoek gewassen werden, had ik weinig zin in dit bed. Gelukkig zag ik een waslijn met allemaal dezelfde druk geprintei hoeslakens en dat van mij rook in elk geval fris.
Alleen de jongste zoon van de familie, die het hotel runde, sprak een paar woorden Engels.
Ik had een ontbijt geregeld bij de kamerprijs en dat bleek alleen soep te zijn. Nou vond ik het niet zo erg, ik had het al vaker gehad en je kreeg ook meteen vocht naar binnen. Het was hier niet zo warm meer als in het zuiden, maar warm genoeg om het nodige te zweten.
De middag gebruikt voor informatie over de mogelijkheden van de diverse grotten te krijgen. Daar was ik achteraf heel blij mee, want zo had ik in een korte tijd de maximale mogelijkheden om de grotten te bezichtigen. Daarnaast had ik voor de middag een motor gehuurd om de omgeving te verkennen. Die was geweldig. De bergen bestonden uit een aaneenschakeling van losse bergen en verder het gebied in aaneengeschakeld met valleien en rivieren. Hier was een regenwoud. Dat klopte wel, want voor het eerst sinds 6 weken heb ik wat motregen gehad. Dat voelde best lekker en vertrouwd. Maar hier was het wel lauw water!
De paar dagen dat ik rondgetoerd heb tussen het bezoek aan de grotten weer veel leuke dingen gezien en meegemaakt. Op een bepaald moment reed ik op een klein weggetje en hield een jonge vrouw mij aan en ze wilde achterop meerijden. Ze zag er niet helemaal 100 procent uit, maar voor ik wist wat ik moest doen zat ze achterop. Bijna op het zelfde moment kwam haar moeder met een stok, waarmee de ossen werden opgedreven en onder geschreeuw sloeg ze haar van de motor. Ik hoefde geen beslissing meer te nemen. Hopelijk zit ze nu niet in een of ander kippenhok opgesloten...
Via een klein bruggetje met allemaal losse planken kwam ik in een plaatsje. De weg liep verderop dood bij de rivier. Maar op een gegeven moment was ik omringd door kinderen, die net uit een school kwamen en naar huis wilden. Ze moesten natuurlijk allemaal op de foto. Er werd gefloten naar de overkant en er kwam een bootje dat een paar keer heen en weer moest om de meute over te brengen. Ik mocht met de motor ook mee, maar dat zag ik niet zitten. Je moest dan op de motor blijven zitten en stond op een paar planken en moest je evenwicht niet verliezen. Ik heb de terugweg over de weg maar genomen. Terwijl we op de boot wachten kwam er een jongen en die dreef een aantal ossen het water in. De beesten hebben veel last van vliegen en vinden het heerlijk in het water te zijn. Alleen hun kop boven water. Maar boven die kop waren al die vliegen gaan zitten. Een voor een gooide de jongen liefdevol handenvol water over de koppen van de beesten. Je zag ze genieten.
Ik kwam overal mensen tegen die hun ossen 's middags van hun landjes haalden. De beesten lopen rustig tussen het verkeer door. Sommigen nog onder de modder, want ze zijn dol op modderbaden, vanwege de vliegen en insecten. Het leukste was een meisje wat zo'n kolos terug bracht op zijn rug en hem als paard bereed.
Een andere rit was ik in een klei gebied terecht gekomen. Daar viel niet te sturen. Je kon alleen het spoor van de voorgangers volgen. Zelfs keren was niet meer mogelijk gelukkig na een paar honderd meter werd het weer beter. Even later vroegen twee jochies of ze mee mochten. Zij achterop naar.... ik wist het niet. Maar toen ik een vrachtwagen langzaam over de modderige weg zag gaan had ik goede hoop weer ergens op de grote weg te komen. Toen we de vrachtwagen hadden ingehaald zaten er nog en stel jongens in de bak van de vrachtwagen. De jongens die bij mij achterop zaten sprongen van de motor en rende langs de vrachtwagen, die stopte en de jongens klommen ook in de bak. Ik dacht dat die liever bij hun vriendjes zaten, maar een paar kilometer later bleek waarom ze waren overgestapt. De weg hield op en de vrachtwagen reed tot over zijn assen door de rivier. Tja, er zat voor mij niets anders op om maar om te keren en dezelfde weg terug,weer door die ellendige klei massa. Gelukkig vond ik nog een zijweggetje en hoefde er niet nog en keer door.
Op een gegeven moment zag ik een bordje met "guesthouse". Daar hebben ze vast koffie.
En ja ik werd ontvangen door een prachtige jonge vrouw met een blanke baby op haar arm. Ze sprak vloeiend Engels. Haar naam was Bo. Ze was getrouwd met een Australier, die net boodschappen aan het doen was. Ze was straalde en natuurlijk trots op haar 2 maanden oude zoon , die nu al 70 cm was. Er werd direkt uitgelegd dat haar man 2 meter was, voordat ik dacht dat ze het mannetje door een wringer gehaald had. Ze vertelde honderd uit en ik kreeg mijn bestelde koffie en pannenkoek. Helaas was dit laatste niet wat ik gehoopt had. Het was een klef gedoe. Maar met wat stroop ging het wel. Alleen dacht een grote dikke vlieg er ook zo over en lag heerlijk in de stroop te zwemmen. Dit stuk er maar afgesneden en de rest vlug opgegeten want het stikte er van die echte vieze dikke strondvliegen. Even later kwam haar man en we hebben nog een tijd zitten praten. Het meest opmerkelijke vond ik, dat Bo, uit zichzelf van het platteland naar de stad was getrokken om Engels te leren. Dit is goed gelukt omdat ze bij een Brits bedrijf de kans kreeg. Dus toen zij haar man ontmoette sprak zij al prima Engels. Haar ideaal was om te reizen, maar nu moest ze wachten tot haar zoon was opgegroeid. Maar ze was wel ontzettend gelukkig, wat ook van haar afstraalde; en bij hem hetzelfde.

De grotten.
Ik heb drie grotten bezocht, die ik per stuk zal beschrijven, want ze zijn echt sprookjesachtig.

Via een guesthouse hadden we een groep van 14 personen gevormd. We moesten namelijk via een boot bij de eerste twee grotten komen. Dus konden we de kosten van de boot mooi delen. Na een halfuur varen kwamen we op een plek waar we de ingang van de grot zagen. De motor werd uitgezet en we voeren peddelend de grot binnen. Eerst door een donker gat en toen kwamen we langs een soort strand met allemaal stalagmieten en -tieten van de mooiste kleuren. Later werd uitgelegd, dat de kleuren waren ontstaan door de diverse mineralen die in het water zaten tijdens het ontstaan van deze prachtige "watervallen" van steen. Daarop werd dan met verschillende kleuren lampen geschenen en dat gaf een heel bijzonder effect. We voeren nog enkele honderden meters door de grot, tot hij te klein werd voor de boot en keerden. Op het strand, wat dus in de grot lag, werden we afgezet en konden we alles beter bekijken en via een andere ingang van de grot kon je weer naar buiten lopen. Alles heel bijzonder.
Naar grot 2.
Daarna moesten we zeker honderd meter omhoog via een trap om de volgende grot te bezoeken. Beide grotten hadden in de oorlog een grote betekenis voor de Vietcong gehad. De riviergrot werd gebruikt om een soort pontons (varende bruggen) te bergen. ‘s Nachts werden die naar buiten gevaren en daarna konden de vrachtwagens de rivieren oversteken. De hoger gelegen grot werd gebruikt als hospitaal. Door de ligging waren deze grotten bombestendig, voor de vele bommen die hier gegooid zijn.
De grot was plm 500 meter lang en op sommige delen honderd meter breed. Het was een ware etalage van schoonheid. Het is onbeschrijflijk al die vormen van honderden stalagmieten - tieten en pilaren (als de miet de tiet raakt en een eenheid vormt) (een niet alledaagse zin:-). in de prachtigste kleuren. Er was een goed houten pad met trappen aangelegd, zodat je niet te veel hoefde op te letten waar je liep. Eigenlijk kon je bij ieder kunstwerk stoppen en naar alle details kijken, maar dat was qua hoeveelheid en tijd ondoenlijk. Iedereen van de groep was diep onder de indruk. Het was als Ellis in Wonderland.
Terug de trappen weer af en met de boot, die op ons lag te wachten weer terug naar huis.

Grot 3. Paradise grot.
Deze lag 20 km bij het plaatsje vandaan. De grot is 20 km lang met enkele vertakkingen. Ik had gehoord dat er een maal per dag een trekking door de grot was, waarbij je na het eerste deel, wat voor elke bezoeker te zien was, echt de donkerte in ging. Hier had ik me voor opgegeven. 's Ochtends werd ik door een busje opgehaald, waarin nog vier aankomende spelogen, of is het spelonkologen, en twee gidsen zaten. Bij de ingang werden we voorzien van kleding en schoeisel. We zouden ook door water moeten lopen. Helaas hadden ze alleen een maat te kleine schoenen voor mij, wat ik nog steeds moet bezuren omdat de helft van mijn tenen zijn geblesseerd. Helm met licht mee en de grot in. Het eerste deel van 1 kilometer was voor alle gewone bezoekers toegankelijk. Het was bijna niet mogelijk, maar deze grot was nog mooier en groter dan de vorige. Toen we bij het punt aankwamen waar je normaal moest terugkeren begon onze echte tocht. Lampen aan helmen op en de duisternis in. We zouden in totaal 7 kilometer de grot in gaan, tot een punt waar een grote ruimte was met een gat in het plafond waar wat daglicht naar binnen viel. De tocht was heel afwisselend. Onderweg zagen we de nodige mieten, tieten en pilaren. Sommige stukken konden we gewoon lopen, maar anderen moest we klimmen en langs en tussen de mieten en tieten doorwurmen. Hoogten varieerden van 100 tot een meter. De grond was soms zand en soms kiezels, klei of keiharde scherpe stenen. Op een bepaald stuk moesten we 100 meter water overbruggen, Daar hadden ze een klein bootje neergelegd, waar we in groepjes werden overgevaren. De hoogte was nog geen 1 meter vanaf het water. Na ongeveer 5 kilometer werd de meegebrachte lunch genuttigd in een mooie ronde grot. Verder naar ons eindpunt. Het laatste deel was het lastigste. Diverse malen stonden onze gidsen schuin tegen een muur en moesten we hun voeten gebruiken, door er op te gaan staan, om over een anders ontoegankelijk deel te komen. Uiteindelijk zagen we een beetje licht.... we waren bij de kamer met het licht in het plafond gekomen. Hier konden we zwemmen. Ik heb hier heerlijk een verfrissend bad genomen en mijn rug gemasseerd met een stroom water die ergens uit het niets kwam. Het was goddelijk. Ondertussen begon ik mijn voeten wel te voelen, maar dat telde helemaal niet.
Na een half uur heerlijk gepoedeld te hebben de terugweg. Weer het zelfde geklauter en fratsen als de heenweg. Onze lampen vlogen van links naar rechts door het donker en de stilte. Af en toe waren er steenmassa's die die weerkaatsten twinkelend ons licht. Wat een bijzondere wereld....... en wat bijzonder dat ik dit heb kunnen en mogen meemaken.
Via de laatste "openbare" kilometer kwamen we langzaam weer bij de mensen en gewone wereld.
De volgende dag de terugreis regelen. Bus naar Dong Hoi, 24 uur trein naar Saigon en daar een nacht slapen en dan is het sprookje weer voorbij.

Vietnam 5.
Vietnam 5.
14.3
Het is zaterdag en ik ben begonnen aan de terugreis om dinsdag thuis te zijn.
Om bij de trein te komen moet ik eerst een lokale bus nemen. Die de afstand van 30 km in bijna 2 uur overbrugt. Maar dan zie je ook wat. Het is een klein busje voor 25 man. Omdat de middagschool begint worden er overal onderweg kinderen opgepikt. Op een gegeven moment "zitten" we met 65 man in het busje, die bij elke kuil het kan begeven, zo voelt de vering in elk geval. Ik moest een selfie met een meisje, wat naast me zat maken. De rest van haar vriendinnen natuurlijk gillen. Uiteindelijk gingen de meiden er uit en kregen we een beetje lucht.
Ik had een slaaptrein geboekt, zodat ik rustig van Dong Hoi naar Saigon kon reizen. Alternatief was bus of vliegtuig. 24 uur bus zag ik niet zitten. Af en toe rijden ze als gekken en een nachtje vind ik wel genoeg. Vliegtuig is ook een hoop geregel en trein is wel avontuurlijk en je ziet nog wat. Althans dat dacht ik. Ik had een slaapcoupe waar maximaal 4 personen in zouden zitten. Het aantal mensen viel wel mee. Een gezin met oma en twee kinderen. De grond lag bezaaid met zakken suiker en allerlei dozen inkopen. Nu bleek pas dat de slaapcoupe ook een slaapcoupe bleef. De bovenste bedden werden niet naar beneden geklapt, waar ik van uitging. Ik had een bovenbed, met gevolg dat ik daar 24 uur mocht bivakkeren, zonder naar buiten te kunnen kijken. Aan de andere kant werd ik nu letterlijk en figuurlijk tot rust gemaand. Ik heb aan mijn reisverslag gewerkt tot de batterij van mijn tablet leeg was. Wat gelezen en bij elk station waar we stopten er even uit. Dat is niet helemaal waar, want er is in Vietnam alleen een enkel spoor. Hij moet dus op de nodige plekken en stationnetjes, waar je niet uit kon, wachten totdat de tegenligger gepasseerd was. Verder kwamen ze met van alles langs, warme maaltijden, dranken en fruit, waar ik me aan tegoed heb gedaan. Uiteindelijk was ik weer in Saigon.
Een nacht slapen en dan 's avonds naar het vliegveld.
Het centrum begon ik al aardig te kennen, maar je blijft je verbazen hoeveel motoren er rondrijden. De dag doorgebracht met het bezoeken van de Jade Emperor Pagode. Het was een flink eind lopen, maar achteraf denk ik dat ik dit niet voor mijn gezondheid hoefde te doen. De uitlaatgassen waren meer dan duidelijk aanwezig.
In de pagode wordt een mengeling van diverse geloven beleid, o.a. Taoisme. Boeddha staat er , maar de belangrijkste plaats wordt ingenomen door de meest vreemde beelden, maar ook weer herkenbare menselijke gedaanten. Er hing een grote wolk van wierook, want alle bezoekers hadden de nodige brandende wierookstokjes bij hun en maar steeds buigen naar de vreemde creaturen. Er hing een heel bijzondere sfeer.
Daarna via het prachtige Franse postkantoor van een eeuw oud naar Het Onafhankelijkheids Paleis. Dit is in een mengeling van westerse en Japanse bouwkunst. Voorheen hadden de Fransen het gebouwd, maar na een aanslag in 1963 is het opnieuw gebouwd en werd het tevens als woonplek van de toenmalige president gebruikt. De president moest na de overwinning op de VS weer plaats maken voor zijn communistische plaatsvervanger. Aan het eind van de oorlog in 1975 zijn er nog een paar bommen op het woongedeelte van de president gegooid, om het helikopterdak onklaar te maken zodat hij niet per helikopter zou kunnen vluchten. Een paar dagen later werd het paleis ingenomen door de Vietcong.
Het was geheel te bezichtigen. Het gebouw was mooi en de inrichting is een paleis waardig, maar dan anno 20e eeuw, wat het wel bijzonder maakt. Er waren de nodige officiële zalen en het privé deel was ook te bezichtigen. Onder het gebouw waren 2 verdiepingen bomvrije (tot 1000 kg) kelders die nog ingericht waren zoals ze aan het eind van de oorlog door de Amerikanen gebruikt werden. Telecom kamers, commando kamer met originele kaarten van de strijd, een telexkamer en alles wat er nodig was om een oorlog te leiden. Boven was er weer een in takt helikopterdak, inclusief een helikopter van het zelfde type wat toen gebruikt werd.
's Avonds van mijn laatste Vietnamese Dongs, voor het recordbedrag van 1 euro lekker gegeten en gedronken op straat. Daarna naar het vliegveld.
De terugreis ging voorspoedig...... nou ja, op de vlucht van Saigon naar Dubai had ik 's nachts een diner gegeten in het vliegtuig. Maar eigenlijk had ik geen trek zodat ik alleen de lekkere dingen inkl wijn had genomen. Maar de eerder gegeten noten met suiker, vis, chocolade en zoete cake en wat zure wijn zorgden er voor dat mijn maag ging protesteren. Ik was bang dat ik moest overgeven, maar in plaats daarvan zakte ik wegens zuurstofgebrek weg tegen mijn buurvrouw. Die waarschuwde direct het cabinepersoneel en die brachten me met zuurstof op de vloer van het vliegtuig bij. Een tijdje daar gelegen en toen kon ik weer gewoon op mijn stoel zitten en ik voelde me weer goed. Ik kon of moest me bij aankomst in Dubai melden bij een medische post, maar omdat ik mij weer goed voelde, maar nog meer omdat mijn ervaring op de heenreis in Dubai niet zo fijn was, ben ik maar direkt naar de vertrekhal van het vliegtuig naar Amsterdam gegaan. Dat is in Dubai ook al een tocht apart met automatische ondergrondse treinen zonder bedienend personeel, Liften zo groot als 2 containers etc.
Maar de rest liep wel voorspoedig en via de vertrouwde NS kwam ik uiteindelijk thuis.